Brett Baker, plezier in muziek maken!

Brett is Programma leider voor Musical Arts bij de University of Salford (Manchester), een endorser voor Michael Rath Brass Instruments, Principal Trombone Black Dyke Band, hoofd van de Bolsover Summer School en Festival organisator van het Singapore en Thailand Low Brass Festival. Voorzitter van de Awards Committee van de International Trombone Association en een voormalig President van de British Trombone Society.

Hoe komt een doorsnee Brit in aanraking met blaasmuziek? Gaat dat via school?
"Als ik kijk naar brass muzikanten in het bijzonder, dan kom je meestal in aanraking met het medium via school of de lokale band. In mijn geval was het zelfs met beide. Door mijn betrokkenheid bij de lokale band heb ik besloten om trombonelessen te gaan nemen op school."

Ben je in een muzikale familie opgegroeid?
"Mijn vader speelde trombone in de lokale band en ook in een militair orkest zoals we deze in de huidige vorm nog steeds kennen. Toen deze in de tachtiger jaren werd ontbonden, stopte hij als muzikant en ging hij zingen. Hij trad op als solist en was lid van het lokale mannenkoor."

 Op welk moment in je leven besloot je om beroepsmuzikant te worden?
"Het zal je verrassen, maar ik ben sinds 2010 fulltime beroepsmuzikant. Ik ben tot het jaar 2000 werkzaam geweest als fulltime sales medewerker bij een industriele bandenfabrikant. In die jaren speelde ik bij Fairey en studeerde daarnaast economie in Salford. Toen ik echter in 1997 verhuisde naar het zuidwesten van Engeland (waar ik opgroeide) besloot ik verder te gaan in ‘de muziek’ en ging ik studeren aan het Royal College of Music. Om dit te kunnen bekostigen werkte ik parttime bij een bedrijf. In het jaar 2005 kon ik aan de slag als leraar wat ik 5 jaar heb gedaan en kon ik me in 2010 beroepsmuzikant noemen. Inmiddels ben ik onder andere werkzaam bij Salford en geef les."

Je hebt al even Fairey genoemd, maar hoe ziet je carrière er volledig uit?
"Mijn leven voordat ik bij Black Dyke kwam zag er veel minder druk en stressvol uit. Ik begon met spelen op trombone toen ik ongeveer 10 jaar jong was. Ik speelde bij bands als Bream en Lydbrook. In 1989 ben ik Flowers Band gaan spelen, een band die een flinke stap voorwaarts betekende voor mij. In dezelfde tijd speelde ik ook in de National Youth Brassband. Ook ontwikkelde ik mijn solocarrière door deel te nemen aan diverse wedstrijden. Zo was ik ondermeer finalist bij BBC’s Young Musician of the Year. In 1993 en 1994 won ik de British Open Trombone Championships. Een mooie tijd! Mijn tijd bij Fairey is ook bijzonder geweest met veel overwinningen. Zoals gezegd heb ik in het jaar 2000 ervoor gekozen om mijn trombonespel verder te ontwikkelen. In datzelfde jaar ben ik ook bij Black Dyke begonnen. Inmiddels ben ik alweer een keer weg geweest en teruggekomen, jullie noemen dat het Heintje Davids syndroom!"

Wie is voor jou, als je kijkt naar je carrière, bijzonder geweest?
"Er zijn zoveel mensen geweest om me op weg te helpen! Maar als ik iemand moet bedenken die me echt heeft aangemoedigd toen ik nog jong was, dan is dat Robert Morgan. Hij speelde cornet bij Lydbrook."

 Je speelt al weer heel wat jaren bij Black Dyke. Waar ligt de uitdaging?
"Black Dyke is altijd in beweging. Elk moment van het jaar hebben we wel iets bijzonders om aan te werken. Dat spreekt mij in ieder geval aan en het is dan ook niet moeilijk om de motivatie te vinden. Het is nooit hetzelfde. Het blijft fris en herinnert je eraan in wat voor ensemble je speelt. Het is nooit saai!"

Als je kijkt naar de brassbandscene in Groot-Brittannië, is er veel veranderd de laatste jaren?
"Tot bepaalde hoogte denk ik dat we in een grote cirkel draaien. Er zijn initiatieven geweest om de brassband beweging te veranderen en verder te ontwikkelen. Echter de muzikanten blijven liever bij ‘het oude’.  Als ik kijk naar de laatste 10 jaar, dan schommelde het niveau sterk. Nu heb ik het idee dat we weer terug zijn op het niveau van 20 jaar geleden…. Er zijn positieve ontwikkelingen als je kijkt naar de aandacht die aan jonge muzikanten wordt gegeven. Daarnaast zijn evenementen voor jongeren zeer goed georganiseerd en ook bands als de National Youth Band en Childrens band laten weer een positief beeld zien."

 Als je kijkt naar het repertoire, wat zijn jouw verwachtingen voor de toekomst?
"Ik denk dat het repertoire zeker zal veranderen. Wat mij betreft ligt er een sterke link tussen innovatieve bands en nieuw repertoire. Zij zullen hierdoor sterker worden. Als het gaat om introductie van andere instrumenten dan brass instrumenten, dan denk ik dat daar in mijn land erg weinig nieuws te verwachten zal zijn. Echter, bands schijnen niet te willen zien waarom de aantallen zo afnemen. Naast het feit dat de overheid deze vorm van muziek minder ondersteund, zijn de bands zelf ook niet actief om nieuwe en jonge muzikanten te werven."

 We zien de laatste jaren nogal verrassende uitslagen in jullie land, met name de laatst gehouden Nationals. Hier waren veel bezoekers die Black Dyke wel weer eens een overwinning gunden, maar jullie eindigden als 7de…
"Deze vraag zou je moeten voorleggen aan de jury. Ik heb geen flauw idee"……

 Tot slot: hoe zie je de toekomst van de brassbands in het algemeen?
"Om eerlijk te zijn denk ik daar niet over na. Ik geniet van muziek maken en van het werken met mensen. In mijn huidige werk ben ik vooral bezig met de jeugd. Gezamenlijk zijn we verantwoordelijk voor de toekomst. Als we willen ontwikkelen dan is dat een verantwoordelijkheid voor ons allen. Hoewel daar al heel veel over is gediscussieerd en de meningen ver uiteen lopen hoop ik nog lang te kunnen genieten van muziek. Daar gaat het uiteindelijk om!"