Own Choice: Cory Band dwingt het niet af

Jazz Symphonic Dances for Brassband - Philip Wilby
Cory Band heeft een oud werk uit de kast gehaald en afgestoft. Jazz van Philip Wilby, maar de versie die we te horen krijgen is niet het origineel. Op verzoek van de band heeft Wilby aanpassingen gemaakt.

De band lijkt een momentje nodig te hebben om echt het gevoel te hebben. En dat na het prachtige glissando door de euphoniumspeler. In Symphonic Dance no.1 wordt gekozen om de extremen op te zoeken. Vooral in de zachte dynamieken. De solo's die leiden naar het tweede deel met de kenmerkende Glenn Millersound zijn zeer delicaat gespeeld. In dit langzame deel etaleert de band zijn prachtige klank, alvorens het aan de principal solocornet is om de glissandi te laten horen. Adembenemend is het. De derde dans is onmiskenbaar een verwijzing naar Bernstein's West Side Story. 

De laatste twee delen zijn verbonden door versnelling - het nabootsen van het altijd sneller wordend tempo van een stad die nooit slaapt; hectisch en koortsig, klassieke elementen van scherzo en trio schrijven verweven tot een afsluitende, 'ademloze' fuga temidden van gelach, geweerschoten en politiefluitjes - allemaal wild zwervend in extase.
Zoals Wilby zelf wrevelig opmerkt; "Men denkt dat de compositie meer eindigt met een sardonische puinhoop dan met een fijn bewerkte motiverende boodschap".

De Cory Band trekt alle registers open en geeft een uitvoering die op onderdelen subliem was, maar niet foutloos en niet het gevoel achterlatend dat dit van de buitenklasse was.