NBK 2024: Musici uit de kampioensdivisie

CU Brass spreekt in aanloop naar de NBK met musici over het werk 'The Lost Circle' van componist Jan Van der Roost. We krijgen zo een persoonlijk inkijkje in deze periode vol met repetities, studiedagen en try-outs. In de schijnwerpers dit keer Kor Niehof van De Wâldsang.

Het verplichte werk dit jaar, The Lost Circle van Jan Van der Roost, staat bekend om zijn complexe structuur en dramatische contrasten. Wat zijn volgens jou de grootste technische en muzikale uitdagingen voor jouw partij in dit werk?
Mijn eerste indruk van The Lost Circle was dat het vrij fragmentarisch is en dat de moeilijkheid vooral zou zijn om de verschillende fragmenten met al hun wisselende maatsoorten tot een mooi verhaal te smeden. Nu we een aantal weken met het stuk aan het werk zijn begint dat goed op zijn plek te vallen. De moeilijkheid of beter gezegd de uitdaging zit hem nu vooral in de transparantie. Refererend aan mijn eigen partij is het, behalve technisch ook redelijk laag geschreven. Transparant spelen in het lage register is over het algemeen een behoorlijke uitdaging. Maar het meest in het oog springend is natuurlijk het openingskoraal in Bronze Age Burial Site gespeeld door de bassectie. Dat heeft van der Roost prachtig en uitdagend geschreven. Dat het uitdagend is blijkt wel uit het feit dat zelfs de topbands tijdens de British Open in Birmingham hier concessies hebben gedaan door partijen om te schrijven naar de euphoniums. 

Je bent al geruime tijd actief als bassist bij De Wâldsang. Hoe zou je jouw muzikale reis beschrijven binnen de band, en hoe heeft deze je spel en carrière beïnvloed?
Inmiddels speel ik alweer meer dan 10 jaar met heel veel plezier bij De Wâldsang en dat verveelt eigenlijk nooit. Ondanks een kleine onderbreking spelen we ook al die tijd met dezelfde sectie en zijn dus goed op elkaar ingespeeld. Het is een voorrecht om met mijn basmaatje Jacob (en met Tija en Ydwer natuurlijk) samen te spelen. Ik denk dat we elkaar goed aanvullen. De muzikale reis is er eentje met heel veel mooie optredens in binnen en buitenland. En daarnaast natuurlijk de deelnames aan wedstrijden met als hoogtepunt de EBK in Utrecht. Dat blijft toch een bijzondere ervaring en mooie herinnering, helemaal vanwege het feit dat het in eigen land was. Of spelen bij De Wâldsang mijn carrière als muzikant beïnvloed heeft weet ik niet. Ik ben er eerlijk gezegd niet echt op die manier mee bezig. Ik geniet van de repetities, van de concerten en van het spelen tijdens wedstrijden maar het is en blijft voor mij hobby. Het is ondanks de inspanning ook ontspanning.

Wat is jouw eerste indruk van The Lost Circle als bassist?  Hoe verschilt deze compositie van andere werken die je in het verleden hebt uitgevoerd tijdens de NBK?
De eerste indruk? Oh nee!! 3 verschillende dempers!! Practice mute, straight mute en cup mute. Waar is de empathie van de componist voor de bassisten? Hoe lossen we dat logistiek gezien op? Het is opgelost gelukkig… Verder maak je onbewust denk ik de vergelijking met vorig jaar toen Sand en Stars van Thierry Deleruyelle het verplichte werk was. De tendens lijkt dat de stukken steeds moeilijker worden om te spelen. The Lost Circle is in die zin ook weer complex en uitdagend. Maar de componist is er mijns inziens wel in geslaagd om een waar meesterwerk te componeren. Wat voor muzikanten uitdagend is en voor het publiek mooi is om naar te luisteren. 

Welke passages of secties in The Lost Circle zijn volgens jou het meest uitdagend voor de band als geheel, en hoe pakken jullie deze aan tijdens de repetities?
Van der Roost is er uitstekend in geslaagd om elke passage en dus het hele stuk uitdagend te maken. Ik noemde al het openingskoraal gespeeld door de bassectie. Maar ook Salisbury Plain kent zijn uitdaging. Het is een vrij lang middendeel waarin het vooral aankomt op muzikale lijnen waarin de solisten echt ruimte moeten krijgen. Dus dynamisch uitdagend voor de begeleiding. Als je kijkt naar het hele stuk zit de uitdaging denk ik in het feit om van al die verschillende fragmenten een mooi geheel te maken. Het slot is zeer krachtig en spectaculair maar belangrijk om dit gecontroleerd uit te voeren. 

Mensen die minder bekend zijn met het fenomeen brass band, zijn verrast door de intensiteit van oefensessies, optredens enz. Is dit herkenbaar voor je? Hoeveel tijd steek je zelf wekelijks in deze (topsport) hobby?
Dat is zeker herkenbaar! Gedurende het seizoen is het prima te doen ondanks een vaak redelijk drukke concertagenda. De laatste weken voor de NBK zijn echter wel hectisch als je kijkt naar de combinatie van werken en privéleven in combinatie met repetities, sectierepetities, try-outs, en thuis studie. En dan ook nog van twee bands want ik speel ook bij Gloria Deï in Gerkesklooster. Alles bij elkaar tussen de 15 en 20 uur per week schat ik. Maar gelukkig is het een afzienbare periode en daardoor is het goed te doen. 

In veel van Van der Roost's werken is er een sterke focus op balans en samenspel tussen de secties. Hoe ervaar je dit in The Lost Circle als bassist, en hoe werkt de band aan deze balans tijdens repetities?
Dat is in The Lost Circle ook het geval. Ik kan natuurlijk niet alles prijsgeven…  Maar dat begint voor de bassectie gelijk al in het begin in het gedeelte Bronze Age Burial Site. De voorbereiding is vrij strak geregisseerd qua planning en het is bekend dat Rieks een duidelijke visie heeft als het gaat om hoe een brassband moet klinken. Dat wordt gerepeteerd, opgenomen, teruggeluisterd, geëvalueerd, aangepast, enz. met als doel om straks in Utrecht een mooie en hopelijk weer eens een prijswinnende uitvoering te geven. 

Kun je beschrijven hoe het is om als muzikant in een vol TivoliVredenburg te spelen? Maakt dat alle geinvesteerde tijd goed voor je?Spelen voor een volle zaal is natuurlijk altijd leuk. Maar de beleving valt of staat toch met de uitvoering die we geven. Uiteindelijk hoop je dat de geïnvesteerde tijd zich vertaalt in een prachtige uitvoering waarbij we als band en dirigent het maximale eruit gehaald hebben. Vaak heeft dat dan wel zijn weerslag op het publiek. De combi van een prachtige uitvoering en een enthousiast publiek maakt het dan een prachtige belevenis.