Dik applaus voor Soli Brass

Soli Brass produceert een intro van het werk van Philip Sparke dat veel meer een balans tussen cornetsectie en saxhoorngroep kent. De marsjes komen mooi naar voren en er is veel kleuring, dat maakt deze versie interessant om naar te luisteren. Elementen van typische Britse opvatting zijn te horen en knap hoe de flugelhorn uitgelicht wordt. De lijn wordt volledig doorgetrokken in het hymne-achtige gedeelte. Echt wel een kanshebber voor de prijs voor beste verplichte werk. 

On the Shoulders of Giants
Een uitspraak van Isaac Newton inspireerde Peter Graham tot dit werk. "Als ik het verder gezien heb, is het door op de schouders van Giants te staan". Enkele ongelijkheden in balans en slagwerk in het begin. Na de opening blijven er wat vraagtekens over. De elegy en de blues solo in de flugelhorn zijn allemaal muzikaal verantwoord, maar helaas neemt het aantal split-notes nogal toe. Mooie trombone solo en duet met de flugel. De band voelt zich hier wat meer op het gemak. 
Steal away is een mooi rustpunt, prima uitgewerkt. 

Terug in de snelle gedeeltes met de flarden van solo's van Sousa-adepten. Een goede start van Soli, de klank blijft iets kleiner dan bands hiervoor, maar in deze akoestiek is dat eerder een plus. In de finale weet Soli zijn grootste klanken voort te brengen. Zoals bedoeld. Een prima uitvoering met wat vlekjes en helaas wat veel split-notes. 

Dirigent Anne van den Berg zoekt binnen het thema van de jazz het laatste onderdeel van het programma van Soli Brass. Nefarious van Jim Fieldhouse. Super muziek om het optreden mee te besluiten. Bravo solisten.