Hauts-de-France Brass Band maakt tussenstop in Mechelen

Luc Vertommen brengt zijn Hauts de France Brass Band naar Mechelen op weg naar de Europese Kampioenschappen over twee weken in Utrecht. Na de tweede plek op de Franse Kampioenschappen eerder dit jaar werkt het team naar zijn topvorm toe. Met de opening Harlequin van Bruce Broughton maken we een vliegende start. Opvallend verzorgd is de articulatie in de hele band. Zeer transparant. 

Dan volgt Perihelion 
Philip Sparke schreef het in opdracht van de Cory Band als hun vrije werk voor de Europese Brassbandkampioenschappen 2013, gehouden in Oslo, Noorwegen. Sparke kreeg de opdracht een Concerto for Band te schrijven. Het stuk is abstract van aard, zonder een specifiek programma, en de titel geeft slechts het feit weer dat het stuk begon op 2 januari 2013, de dag van het perihelium van de aarde - het punt in zijn baan wanneer het het dichtst bij de zon staat. Het werk verbindt momenten van optimisme met schaduwmomenten, beide kunnen het gevolg zijn felle zonneschijn.

De uitvoering van Hauts-de-France is zeer gecontroleerd, waardoor de nervositeit van de opening je niet echt bij de keel grijpt. Op een enkel vlekje na is het een zeer overtuigende uitvoering. De trombonesectie weet de Wagneriaanse-climax goed neer te zetten. De schertsende gedempte cornetten weten bijna een giocoso te creëren. De band doet vrolijk mee in de tutti's, Ravel op en top. Van het licht komen we echter in het duister. Een groter contrast bijna niet denkbaar. 

Het verhaal wordt zeer fraai en emotioneel verteld. De band keert met de uiterst zachte akkoorden geheel naar binnen. Als de stemming zijn donkerste punt bereikt, keert de opening van het stuk terug, zoals de zon schijnt door een kier in de wolken, om de finale in te luiden. Dit is in de vorm van een bruisende fugato die, na een kort citaat uit Holst's Mercurius en Venus (de twee planeten dichter bij de zon dan de aarde), zich centreert rond een modaal thema en uiteindelijk aan kracht wint. om het werk van dichtbij te vernietigen. De band kan de finale op een geweldige manier brengen, met alle techniek hoorbaar en een prachtig totaal geluid dat precies langs de randen van de akoestiek weet te scheren. Al helemaal afgestemd op Utrecht zou je zeggen. 

Fransen in Britse stijl
Second to None brengt Hauts-de-France als laatste werk. De opening benadert wel typische Engelse karakter. En zo heb je het idee dat je naar een contestpiece uit de jaren '50 zit te luisteren. Erg prettig voor een brassbandliefhebber. Sparke schreef het werk in opdracht van het British Corps of Army Music. Een fraai besluit van een sterk optreden van de Fransen.