Musikgesellschaft Risch-Rotkreuz verliest aandacht

De veelbereisde Zwitsers van Musikgesellschaft Risch-Rotkreuz hebben het podium ingenomen en dat betekent dat de helft van deze contest in de afdeling A er al weer bijna op zit. De band uit het kanton Zug heeft ook gekozen om eerst het verplichte werk uit de weg te hebben. De klank van de band is opvallend ronder dan diverse bands hiervoor. Erg verzorgd klinkt het allemaal. De band is vier blazers groter dan de standaard, hetgeen het leven wel zo makkelijk maakt. Luca Frischknecht maakt krachtige bewegingen vanaf de bok en het orkest reageert en daarmee blijft het wat energierijk zonder af en toe iets terug te nemen. De uitvoeringen van de afgelopen twee à drie bands lijken daarmee veel op elkaar.

Hoe verrassend krijgen we eerst Hymn for Africa. De flugel speelt de solo gewoon uit de band en niet van op afstand wat jammer is. Maar er is een goed doel mee gemoeid, Peter Meechan schreef het voor Brass Bands for Africa. De betekenis van dit mooie werkje tussen de andere ontgaat me. 

Hypercube
De opening van Hypercube blijft bijzonder, al sinds de uitvoering van Paris Brass Band in Lille fascineren de eerste momenten van dit werk. De architectuur van de Grande Arche de la Défense in Parijs heeft model gestaan voor de muzikale vertelling die Hypercube volgens componist Oliver Waespi is. De band zet het verhaal neer meer de nodige effecten, toch blijft de klank van de band in dit werk onder controle en dat is zeker knap te noemen. Hiermee kun je flink over de grenzen. Uiteindelijk komen ook andere facetten van de band aan de orde. Hier valt de intensiteit van het spel positief op. Weinig ongelukjes en fraaie solisten en dan is het plotseling op. Vermoeidheid her en der, maar niet bij de es-bassist. Wat een toon! In de finale is iedereen weer bij de les en de finale staat als een huis.

Een gedurfde keuze van Risch-Rotkreuz die niet altijd positief uitpakte.