EBK 2024: Verplicht werk band 5
De zaal is inmiddels een stuk voller als de regerend kampioen Treize Etoiles olv Frédéric Théodoloz het podium betreedt. De afgelopen anderhalf jaar hebben zij elke wedstrijd waaraan ze hebben deelgenomen gewonnen. Hoewel de titel vorig jaar de enige is stonden ze al wel vaker in de top-3. Vijf keer om precies te zijn.
Het tweede deel van het verplichte werk omschrijft Sparke als “een vrije fantasie” met solo’s voor vibrafoon, flugel, hoorn en euphonium. Ze zijn allemaal loom en kneedbaar van vorm - slagaders die zijn verbonden met een cornetvormig hart dat de kern voorziet van echo's die rond de band te horen zijn, waarbij de dynamiek zacht pulseert, gedempt en zacht aanvoelt. De schoonheid zit in de gevoeligheid – een waardering voor de elegante lijnen die het levensbloed van de muziek vormgeven. De climax (nog steeds alleen fortissimo) heeft een sensuele warmte die wegebt tot bijna niets.
Prachtige opening van de band. Elk detail is hoorbaar. In een razend tempo vliegen de noten uit de Zwitserse instrumenten. De sound is echt om door een ringetje te halen. Dirigent Théodoloz kiest ook voor een relatief snel tempo aan het begin van deel 2. De flugelsolo die staande naast het slagwerk wordt gespeeld is van grote klasse, evenals de euphoniumsolo. Daarna is het girlpower op de voorste rij cornetten. De eerste 4 solocornetten zijn allen dames. Wat een prachtige cornetsolo. Kippenvel! Het pianissimo in de cornetten wordt geheel open gespeeld waar we bij de vorige bands nog wel eens een demper tevoorschijn zagen komen. We horen de dirigent letterlijk de aanwijzingen geven wat wel voor wat verbaasde gezichten in de zaal leidt. De slotnoot van het deel wordt extra lang aangehouden. De drive in deel 3 is indrukwekkend. Als je partituur letterlijk volgt dan zie je dat er hier en daar toch wel iets wordt afgeweken van wat er aan dynamiek en lengte van noten staat. Het tempo is echt moordend. Toch blijft het geheel zeer doorzichtig. Een uitvoering die zeker voor de prijzen mee gaat doen.
