Fanfare Joost Wiersma Jistrum o.l.v. Ido Gerard Kempenaar

We krijgen weer een Nederlandse deelnemer op het podium: Fanfare Joost Wiersma Jistrum o.l.v. Ido Gerard Kempenaar. 
 
Not before time - Philip Sparke Not Before Time is één stuk van een paar waarvoor de Koninklijke Fanfare Kempenbloei Achel (dirigent Ivan Meylemans) opdracht gaf als onderdeel van hun programma voor het Wereld Muziek Concours (WMC) te Kerkrade in 2022. Het orkest werd de glorieuze winnaar van de Concertdivisie Fanfare. Het stuk is verwant aan Philip Sparkes Music of the Spheres (dat before time, oftewel voor het ontstaan van tijd, opent als t=0) en begint met chaotische toonladders en dichte clusterakkoorden die herinneren aan dat eerdere werk. Na een ritmische, multimetrische passage beginnen de saxofoons een ‘diabolische’ melodie in 7/8 maat te spelen, die door het volledige orkest wordt overgenomen. De textuur vervliegt plotseling om een reeks aanzwellende bugelclusters te introduceren onder een snel saxofoonostinato. Onderbrekingen door de lagere koperblazers zwellen aan tot nieuw materiaal dat leidt tot een koraal in mineur met bloemrijke saxofoonfiguraties. De openingspassages worden opnieuw geïntroduceerd tot het koraal weer wordt gespeeld, nu door het volledige orkest. Het mondt uit in een triomfantelijke slotfrase. Dit stuk kan worden geprogrammeerd om meteen voor het partnerstuk Elegy: Echoes of Lives Past (AMP 506-020) te worden gespeeld, dat het koraalmateriaal ermee deelt. 

Indrukwekkende opening met wat lichte ongelijkheden. Technisch razend knap maar hier en daar ietswat rommelig. Het koraal laat een mooie sound horen. Naar het einde van het werk toe weer indrukwekkende techniek met een krachtig slot. 

The Promised Continent - Nick Van Elsen 'The Promised Continent' gaat over de immense vluchtelingenstroom die op gang kwam tijdens de Syrische burgeroorlog en de blitzkrieg van Islamitische Staat in diezelfde regio. The Promised Continent doet denken aan ‘Het Beloofde Land’ waar in het Oude Testament over gesproken wordt. Ook daar trekt een onderdrukte bevolkingsgroep weg in de hoop op een betere plaats terecht te komen. In vier aaneengeschakelde delen tracht de componist de gevoelens en gedachten te verklanken die deze mensen zouden kunnen ervaren. 
1. Blood-poisoned Soil 
2. Get Out! 
3. Endless Waves 
4. The Promised Continent 
Tegelijk met dit werk creëerde Laurens van der Wiel een gelijknamig schilderij Terra Promissa dat aansluit bij de inhoud van het muziekwerk. 

Een statige opening waarin de solisten de ruimte krijgen. Saxen niet altijd even zuiver. Er heerst wel een goede spanning. In deel twee is de drive prima met goed spel in het slagwerk. Technisch knap werk. De solisten aan het begin van deel drie komer goed doorheen en de flesjes van een niet nader te noemen biermerk zorgen voor fraaie effecten. De trompetsectie, die inmiddels is verhuisd naar een opstelling achter het orkest komt niet helemaal goed door, mede door het wat luide orkestspel. Knap werk weer in de saxgroep. Onzuiverheden in de hoornsectie. De snaredrum legt een prima basis neer voor het slotdeel. Hierin horen we mooie fanfareklanken met een mooie toplaag van de es-cornet. Overtuigend gespeelde slotmaten. 

Tallahatchie Concert, deel 1 met solist Astrid Boeckel - altsaxofoon 
Het Tallahatchie Concerto is het eerste stuk dat ik schreef na het voltooien van het oratorium Paradiso, mijn 'magnum opus' tot dusver. Dat is dan ook de reden dat er als het ware 'rose schaduwen van paradijselijke oranje wolken' hangen over het adagietto waarmee het Concerto opent. Het Tallahatchie Concerto is in feite een uitgerekt crescendo/accelerando, waarbij de saxofoon ons geleidelijk meevoert vanuit hemelse naar meer aardse sferen. Ik beschouw dit concert als een abstract werk, wat vrij uitzonderlijk is voor mijn doen, omdat ik ervan houd om aan iedere compositie een anekdote te verbinden. Alles wat ik over het werk kan zeggen is, dat de naam 'tallahatchie' spontaan in mij opkwam. Het woord bleek afkomstig te zijn uit een Noord-Amerikaanse Indiaanse taal, en betekent letterlijk 'rivier van rotsen', wat mij een toepasselijke metafoor leek voor dit concert. Ook is er volgens mij enige overeenkomst met stukken als 'De zuchten van Rameau', het 'Goldrush Concerto' of mijn derde strijkkwartet 'There must be some way out of here'. Al deze werken zijn 'gedroomde expedities', gecomponeerde ontdekkingsreizen naar momenten van schoonheid, geluk en extase. Aldus componist Jacob ter Veldhuis

Een sfeervolle opening. Wat een beheersing van het instrument. Ook voor de begeleiding is dit geen makkelijke opgave. Hier en daar zijn de inzetten niet helemaal samen. De spanningsboog wordt gedurende het werk wel goed vastgehouden. Zeer knap en muzikaal spel, met hier en daar een jazzy knipoog. 
 
Angelus Koraalvariaties - Eduard de Boer In deze compositie staat het koraal Angelus van Georg Joseph (ca. 1630 – ca. 1668) centraal. Het werk bestaat uit een inleiding, waarin de zowel dit koraalthema wordt geëxposeerd als ook een thema dat aan het eind van het stuk als fugathema dient. Hierna volgen een viertal variaties en tenslotte een finale in de vorm van een fuga. In de 19e eeuw schreef dominee Henry Twells (1823 – 1900) een passende tekst bij Georg Joseph’s melodie, een tekst die hij baseerde op Lukas 4, de verzen 40 en 41: Toen de zon onderging, brachten allen die zieken hadden, door allerlei kwalen gekweld, deze zieken bij Hem; en Hij legde ieder van hen de handen op en genas hen. Ook gingen er van velen demonen uit, die schreeuwden en zeiden: U bent de Christus, de Zoon van God! Maar Hij bestrafte hen en liet hun niet toe te spreken, omdat zij wisten dat Hij de Christus was. Lukas 4 begint met het beroemde verhaal van de verzoeking in de woestijn. Jezus weerstaat de verleiding van de duivel en gaat daarna in virtute Spiritus, gesterkt door de kracht van de Geest, terug naar Galilea, waar hij begint met prediken en met zijn wonderbaarlijke genezingen. 

Mooie klanken vullen de zaal. Een mooi basregister. Goede dynamische verschillen in de eerste variatie. De stemming is af en toe niet optimaal. Fraai spel in de tenorsax en bugelsolo's. Het fortissimo is mooi in balans. Het geheel verliest wat aan spanning. Lichte intonatieproblemen in de hoorns. In de snelle variatie wisselen prima momenten zich af met wat ongelijkheden. Goed technisch spel in de laatste variatie. In de finale horen we Angelus in volle glorie gespeeld worden. Een mooi afwisselend programma van wisselende kwaliteit. 

Natuurlijk luisteren we graag naar de reacties van de Nederlandse deelnemer, klik HIER om naar onze Facebookpagina te gaan.