Brass Band des Hauts de Flandres met eigen geluid
Via Zwitserland en Duitsland komen we aan in Frankrijk. De uitstraling die dit kampioenschap heeft is zeker Europees te noemen. Uit Sarreguemines, nabij de Duitse grens met Saarbrücken komt Brass Band des Hauts de Flandres. Ze starten met een deel uit Brass Metamorphosis van James Curnow, nog niet zo lang de scherprechter in de 1e divisie in Engeland.
Luigi Pacicco dirigeert de wat lichter in klankkleur klinkende band. Wel wat vlekjes in het samenspel en niet elke sectie klinkt even helder, maar een fijne start is het wel.
Het verplichte werk wordt in een wat hoger tempo opgezet. Dat voorkomt niet dat er wat inzetjes ongecontroleeerd klinken. De sopraan lijkt ook hier voor een uitdaging te staan. Zodra het volume opgedraaid wordt heeft de band een aangename totaalklank, iets verfijnder van de Duitse band hiervoor. Het coda ook weer in een hoger tempo gespeeld, stelt toch veel bands voor problemen, zeker in zuiverheid.
Brass Triumphant
Als groot werk heeft de band gekozen voor Brass Triumphant van Garteh Wood. Het vierdelige werk is geschreven voor de 125e verjaardag van de Cory band. Het is een fun-piece waarin de technische mogelijkheden van de tegenwoordige brassband worden geëtaleerd.
Het eerste deel opent met een feestelijke fanfare en de melodische lijn is voor het eerst te horen in de trombones. Helaas is de opening wat vermoeid en duurt het even voor de band de juiste groef heeft gevonden. Het einde klinkt zeker feestelijk.
Het tweede deel is reflectief en alweer de trombones introduceren een helder en hoekig thema, dat over genomen wordt door de hele band. Een goed gedoseerd begin met de juiste sfeer van deze zeer beeldende muziek. De intensitiet van de articulatie kan misschien beter, maar het totaalplaatje is er zeker.
De kern van het werk is het 3e deel: de opening van het bijna 6 minuten lange deel is voor de alt, waarna wat gepreludeerd wordt en een melodie op euphonium wordt geïntroduceerd, die gemakkelijk als eerbetoon aan alle Welshe folk muziek kan worden opgevat. De losse elementen om de melodie heen hebben wat minder zeggingskracht. De gedempte cornetten klinken bijna als een accordeon, mooi achter de trombone die dit keer de melodie brengt. Het deel besluit mooi verstild.
De finale is een rollercoaster. Hier is goed gekeken naar wat de band aan kan en er wordt gecontroleerd gespeeld. De melodische lijnen worden mooi naar boven gehaald. Het is niet spectaculair maar zeker effectief.
