NBK 2023 1e divisie: Brass Band Merum
Het werk begint met een chaotische en atonale weergave van het Dies Irae, waarbij gevoelens van angst, paniek en pijn worden uitgedrukt. Deze gevoelens worden geassocieerd met de dood, zoals angst voor het onbekende, de pijn van het sterven en de paniek die achterblijvende nabestaanden kunnen ervaren. Het eerste deel eindigt met een cornet-cadens die het mysterie van de dood symboliseert, terwijl solo's voor trombone en althoorn herinneringen oproepen aan het leven.
Een snelle start waarbij de chaotische en atonale Dies Irae gevoelens van angst, paniek en pijn worden uitgedrukt door Brass Band Merum. Hoewel men niet het tempo van het begin kan handhaven, klinkt de band duidelijk en ontwaren we weer nieuwe lijnen. Door het tempoverlies raken we ook wat spanning kwijt.
Dan aangekomen op H, kunnen we de cornetcadens beluisteren. Het uitdrukking geven aan het mysterie van de dood krijgt veel inhoud door de solocornettist. De trombone geeft daarop ook een mooi vervolg. In I missen we wat transparantie waarbij het slagwerk vrij overheersend de zaal inkomt. We horen dat de verkorte versie van het thema afwisselend te horen is in verschillende instrumentgroepen. De muziek wordt steeds zenuwachtiger en mondt uit in de volledige versie van het Dies Irae, zoals ook gebruikt door Hector Berlioz in zijn Symphonie Fantastique tijdens de heksensabbat. Hier weet de band met Maurice Daemen zeker goed raad mee.
Samenspel en dynamiek geven inhoud aan de overdenkingen. Mooie soprano voor Q. Ook hier loopt het tempo wat terug en dat zorgt voor een afname van de spanning. In U zoekt de band niet de pp op, maar kiest voor zekerheid. Daardoor raakt de intimiteit van dit gedeelte wat op de achtergrond. Wat een vaardigheid in de euphonium cadens; flugel brengt ons weer de herinneringen aan vriendschap en liefde. Mooie climax voor W luidt de passage voor hoorns in; mooi en treffend gebracht.
Wat kleine oneffenheden voor X luiden het thema door de cornetten nogmaals in. Gespeeld in een ruime dynamiek kent dit een wat zakelijke weergave. De abrupte overgang naar chaos en verwarring is plots, maar mist duidelijkheid en veel van de techniek lijkt even naar de achtergrond te verdwijnen. De opvolgende piano-genoteerde opbouw is fors. FF blijft grotendeels in hetzelfde tempo gespeeld.
