EBK 2023: Own Choice - Hauts-de-France Brass Band

Diary of a Madman (Christian Brant / Nigel Clarke)
Diary of a Madman begint met een luchtige mars die de indruk wekt van speelgoedtinnen soldaten die paraderen in een felgekleurde ceremoniële optocht uit een sprookje, die vrede en onschuld overbrengt. Dit schouwspel wordt abrupt onderbroken door een 'shock and awe' fanfare-achtige mars, die agressie en oorlog symboliseert. Dit thema komt langzaam tot stilstand en een sfeer van introspectie, verdriet en wanhoop neemt het over. Stijgend boven het rokerige strijdtoneel horen we dan een verre cornet een vertolking geven van het Oekraïense Volkslied (De glorie en vrijheid van Oekraïne is nog niet ten onder gegaan. Het geluk zal ons broeder-Oekraïners nog steeds toelachen). De solocornet gaat al snel over in een fragiel duet met een tweede cornet begeleid door donkere ondertonen. Een voor een horen we korte scherven van agressieve fanfare-achtige figuren van verschillende instrumenten in de band. Eén voor één horen we korte scherven van agressieve fanfare-achtige figuren van verschillende instrumenten in de band. De stemming breekt - we horen schrille fortissimo-toonladders die luidende kerkklokken voorstellen, waarschuwend voor gevaar. Daarentegen horen we ook pianissimo-toonladders die aankondigen dat de troepen van de vijand terugvallen. Een tegenoffensief staat al snel centraal en er zijn gevechten en schermutselingen te horen, met korte citaten uit Moessorgski's 'Grote Poorten van Kiev' die de heroïsche strijd van de verdedigers symboliseren.

Alle partijen zijn het slachtoffer van de ambitie van de dictator! Het langzame middendeel biedt ons momenten van melancholische schoonheid en maakt gebruik van Henry Purcells 'When I am laid in earth' ('Dido's Lament' uit Dido and Aeneas 1688). Deze muziek vertegenwoordigt het verlies van huizen, waardigheid en geliefden. Er zijn af en toe hints naar betere tijden als het thema van de paraderende speelgoedblikken soldaten van veraf te horen is, als een verre herinnering. Om het laatste zetje aan te kondigen, horen we een kerkklok slaan en een luchtaanvalsirene die een woeste muzikale tegenaanval signaleert. Na een laatste vertolking van het Purcell-thema sluit Diary of a Madman af met een sfeer van triomf over tirannie.

Met dirigent Luc Vertommen weet je dat je verrassende composities kunt verwachten op grote evenementen. Zo ook deze keer.
In klein ensemble start de optocht van de tinnen soldaten en gaandeweg zwelt het aan tot een (bijna oorverdovend) fortissimo. Hauts-de-France weet dit werk met veel expressie te brengen; veel wanhoop, geweld maar ook vleugjes hoop wisselen elkaar muzikaal af. Grote fortissimo's (soms zelfs te groots?) worden afgewisseld door verstilde momenten; Gevechten en schermutselingen zijn duidelijk waarneembaar, de korte citaten uit 'Grote Poorten van Kiev' passeren en we treden een rustig deel binnen, waarbij hecht samenspel en individuele kwaliteiten hoorbaar zijn. Indrukwekkend!

Melancholie met af en toe hints naar betere tijden. Mooi vormgegeven in percussie! De cornetlijn brengt de tinnen soldaten weer in herinnering en de kerkklok en luchtalarm luiden de muzikale tegenaanval in. Strak geregisseerd ensemblespel door Hauts-de-France! We horen nogmaals het Purcell-thema waarna de triomf over de tirannie het slot vormt van dit werk. Een zeer bijzondere compositie waarbij een zeer uitgebreid arsenaal aan slagwerk een absolute meerwaarde vormt.