Jureren

Een muzieknoot kun je maar één keer spelen en jeugdorkesten bereiden zich maandenlang voor op dat ene moment op het podium. Ze willen presteren. Ze willen het uiterste uit zichzelf halen. Ze willen dat de jury onder de indruk is van hun spel. En als de laatste noot geklonken heeft betreed ik het podium om het orkest en de dirigent feedback te geven. En voor dat moment neem ik uitgebreid de tijd.

Ik geef aan dat wat ik vind ondergeschikt is aan wat ze er zelf van vonden; solisten vraag ik om nogmaals een passage te spelen om daarna te vertellen dat ik nu twee keer heb mogen genieten van hun talent; het orkest laat ik een noot spelen en vraag om crescendo totdat ze werkelijk klank maken; ik vraag om een handtekening; ik geef aan wat er minder ging en hoe dat kwam; ik geef theatrale tips voor de uitstraling en slagwerk tips voor de klank; ik leg uit dat de slotstreep aangeeft dat het muziekstuk is afgelopen, maar dat het orkest de spanning van de muziek nog kan vasthouden voordat het publiek gaat klappen.

Dit alles met tot doel om kinderen de aandacht te geven die ze verdienen en hun ouders (publiek)ook uitgelegd krijgen wat er muzikaal gebeurde.

Tot slot dwing ik met een simpel handgebaar nogmaals een applaus af bij het publiek.

En soms... heel soms...

Als er halverwege het programma iets extreem mooi, bijzonder, creatief, grappig of ontroerend op het podium gebeurt, kan ik het niet laten om het podium te betreden om het optreden te onderbreken. Iedereen kijkt dan vol verwachting toe wat er gaat gebeuren. In die voelbare spanning geef ik het betreffende kind slechts een 'boks' om vervolgens het podium weer te verlaten. Dit om aan te geven dat ik als jury dankbaar ben dat ik deel uit mocht maken van zijn geweldige moment op dat podium.

Ivo Kouwenhoven