Winnende dirigenten: Erik Janssen met Brass Band Schoonhoven

Na een uiterst succesvolle periode én een tussenpauze van een kleine tien jaar zijn Erik Janssen en Brass Band Schoonhoven weer herenigd, en met succes! CU Brass in gesprek met de maestro.

Als we je een jaar geleden hadden gezegd dat je terug zou keren naar BBS; wat zou je reactie dan zijn geweest? 
Tja, dat weet ik niet eigenlijk. Er zijn wel langere tijd wat gesprekken geweest in het kader van het 100-jarig jubileum en men was bezig met een brassgala, afijn de rest is inmiddels geschiedenis.

Het is vrij uniek dat een dirigent twee of zelfs drie maal terugkeert naar een orkest. Dit zegt iets over jou en over de band, ligt daar ook de sleutel van dit succes? 
Op de een of andere manier is er een soort chemie die we niet precies kunnen verklaren. De eerste twee termijnen van negen en zeven jaar waren zeer succesvol en de start van de nieuwe samenwerking ziet er zeer positief uit. De winst op de NBK was een prachtige binnenkomer.
 
Je trof dit jaar een band aan die er ongetwijfeld anders uitzag dan bij je vertrek; wat kun je zeggen over kwaliteit, attitude?  
Het schema en de werkwijze zijn eigenlijk nog net als in de eerdere perioden. Bij BBS spelen gemotiveerde muzikanten die bereid zijn veel te doen. Uiteraard kan dat altijd beter, maar de groep is jong en zeer gretig, aangevuld met enkele ervaren muzikanten uit mijn eerdere periode’s (nog zeven leden uit 2014) die nog altijd hongerig zijn en het beste voor de band willen. Er is veel kwaliteit binnen de band en ik ben blij met de hoekpunten, die vaak een voorbeeld zijn qua discipline, thuisstudie en uiteraard qua beheersing. Het is uiteraard heel jammer dat Robbert Vos even een stap terug doet. We hopen allemaal dat het hem voor de wind gaat en dat hij in zijn drukke leven naast zijn gezin even aan de handrem trekt. Ik hoop zelf dat hij op termijn weer terug komt. Zelf gaf hij aan dat BBS voor altijd in zijn hart zit en dat we hem altijd mogen vragen. Het huidige collectief is bereid hard te werken en ik zie gelukkig weinig ego’s; het draait om de band. Dat is super en ik kijk uit naar de komende periode waarin we weer echt aan elkaar kunnen wennen.

Heb je als dirigent het acteren op het hoogste niveau in de brassband-sector in Nederland gemist? 
Het was best spannend om weer op dit podium te staan. Bij bands als BBS staat er eigenlijk wel wat druk op: men wil graag meedoen om te winnen en we weten allemaal dat dat niet altijd lukt. Het gastdirigeren in het buitenland voelt toch iets anders en is iets meer ontspannen. Met een vaste club het podium op gaan is echt wat anders. Afijn, de kop is er nu af en we gaan lekker door met het geven van mooie concerten en het doorontwikkelen van BBS. Een mooie opsteker voor de band was ook de prachtige tweede plaats van BBS-B o.l.v. Joop Nijholt in de tweede divisie. 

De band had een vrij korte voorbereidingstijd naar de NBK (dit ivm jubileumconcert); je hebt met een aantal (gast)dirigenten gewerkt ook. Had je (vooraf) gedacht dat het tot dit resultaat zou leiden? 
Het resultaat was een zeer aangename verrassing. Vorig jaar vond ik BBS heel goed spelen maar dat zagen we niet terug in de ranking. Dat kan gebeuren tijdens concoursen. Het is immers een jurysport. De korte maar effectieve voorbereiding vond ik zelf helemaal top en bleek ook nog eens succesvol: maar stel je wordt achtste dan ervaar je het misschien als een te korte voorbereiding. Dit jaar kon het niet anders, want naast het jubileumconcert (eind september met geweldige gastartiesten), heb ik ook nog een week bij Aldbourne Band doorgebracht om hen klaar te stomen voor deelname aan de finals in de Royal Albert Hall in Londen. Die week heeft Erik van der Kolk me meer dan fantastisch vervangen.

Hoe kijk je persoonlijk naar de plaats van de Nederlandse top en het Europese niveau? Je was dit jaar zelf jurylid tijdens de EBK en kunt wellicht een inschatting maken? 
De topbands in Europa spelen momenteel op een geweldig niveau. Ook de overige bands spelen elk jaar beter. Het is geweldig wat er gebeurd is de laatste jaren in Frankrijk, Duitsland etc. Het is dus steeds moeilijker om in de top mee te doen. Het blijft toch wel iets op mijn bucketlist om samen met een groep knettergekke muzikanten vol te gaan voor een Europese titel.

Terug naar BBS; waar liggen de prioriteiten voor de toekomst van deze band?  
Genieten van geweldige repetities en werken aan een zo hoog mogelijk niveau samen met een zo hoog mogelijke repetitie opkomst. De sfeer en lol zijn daarbij een must net als een goede voorbereiding. Ik ben zeer blij met wat ik nu aantref bij BBS. Qua organisatie kunnen we groeien en de sfeer is top. De band heeft het fantastisch gedaan in Birmingham tijdens de Europese Brassband Kampioenschappen en heeft tijdens het WMC het verplichte werk gewonnen van de top van Europa en nu de NBK in een prachtig deelnemersveld. Daar zouden de oprichters, bestuurders en muzikanten in de decennia hiervoor alleen maar van hebben gedroomd. Het samenwerken met Erik van der Kolk en Paul Holland, die ook regelmatig voor de band zullen staan, geeft ook veel synergie: we vullen elkaar heerlijk aan en het werken in een team waar alles draait om het eindresultaat en niets om de ego’s is zo fijn! We maken elkaar beter. Uiteraard willen we 100% commitment en zo volledig mogelijke repetities, wat in de huidige tijd best een uitdaging is.

Daarnaast zou ik het geweldig vinden om van Schoonhoven een echt instituut te maken: We kunnen leren van de mooie voorbeelden in het buitenland: Willebroek heeft geweldige stappen gemaakt de laatste jaren vooral qua jeugdbeleid en organisatie. Daarnaast speelt men op een waanzinnig hoog niveau. Daarvoor heb ik veel respect! Zo ook voor het spelniveau in Wallis in Zwitserland: de opleidingen daar zijn geweldig, de jeugd speelt echt waanzinnig goed. Dat zou hier toch ook moeten kunnen! In Noorwegen is men al jaren gewend aan Siddis en een brede programmering voor de topbands. Men haalt op alle gebieden toppers in huis, zowel arrangeurs, als dirigenten met een specialisme. De brassbandscene in Noorwegen is ook zeer jong en dynamisch. In Schotland en Engeland merk je weer hoe belangrijk de brassband is. Het is een soort familie. Daar is de vriendschap en verbondenheid erg groot en komt men iedere keer weer naar de repetite, ook de leden van de bands uit de subtop. Men speelt gewoon tien dagen op rij zonder afwezigen of hooguit een enkeling met ploegendienst. Een mooie mix van al die zaken zou geweldig zijn: dromen mag, toch?

Een prachtig initiatief zie ik momenteel al: Melvin van der Vis en Siebren van Noort zijn bezig met een Nederlandse Jeugdbrassband, waarbij Paul Holland en Erik van der Kolk de eerste pilot doen als dirigent. Daar word ik blij van en ik hoop dat alle fanatieke jeugd mee gaat doen.

(Foto: Warber Media)