WMC: vrij programma: Black Dyke Band
Own-Choice programma:
Juryleden: Hannes Buchegger, Jan de Haan, Russel Gray
Band 3: Black Dyke Band - Prof. Nicholas Childs
A Fantasy of Joy - Fredrick Schjelderup
Beethoven - Philip Wilby
Bravura - Peter Graham
Solist: Daniel Thomas - euphonium
Triumph of Time - Peter Graham
Bekende melodieën bij aanvang van A Fantasy of Joy, en we zullen tijdens het programma van Black Dyke meer van Beethoven gaan terughoren. De band maakt hier wel een statement met veel sound, geraffineerde techniek en prima dynamiek.
De premiere van Beethoven, speciaal voor de band geschreven door Philip Wilby. Wilby varieert vaker met opstellingen, zo ook met dit werk. Thema wordt door bariton, tenorhorn, en meerstemmig door bassen opgezet en dit mondt uit in een slagwerk deel. Wat kleine oneffenheden in de begeleiding van de trombones bij de uitvoering van hun thema, maar het hersteld zich snel met veel techniek en muzikale lijnen welke elkaar afwisselen. Een rustig deel met solo’s voor tenorhorn, flugel, soprano, bariton, worden sfeervol gebracht. Het is een komen en gaan van solisten, en - wat je van Black Dyke mag verwachten - deze spelen allen formidabel! De ode krijgt veel omspelingen, en allen zijn ze treffend en met veel bravoure gebracht ook. Een geweldige compositie van Wilby!
Daniel Thomas is de volgende euphoniumspeler die soleert. Schijnbaar moeiteloos neemt hij ons mee in de registers; van de laagste noot tot de hoogste laat hij horen dat hij een solist van formaat is! Zijn cadens omvat alle dynamische en technische hoogstandjes.
Triumph of Time krijgt een vliegende start waarbij niet alles even gaaf blijft. Solist Daniel Thomas overstemd met zijn solo wel enigszins, gevolgd door Richard Marshall met een beheerste overname. Het deel doet wat onrustig aan. De solo bariton zorgt voor een mooie overgang naar het middendeel waarbij de solisten geen risico nemen en wat luid spelen. Het samenspel is echter heel hecht. Soms wat kleine stemmings-issues.
Het ritmeco start met een prima trombone intro; het tempo loopt (bewust?) op waarna het L’istesso tempo weer de nodige rust brengt, mooie trombones en hoorn! De Ebbassist vormt een mooie aanloop naar semplice e molto cantabile. Het zou nóg wat delicater mogen zijn. Het pianissimo deel is ongekend mooi, en kenmerkt weer de kwaliteiten van de band. Het slotdeel kent ook weer een snellere uitvoering dan aangegeven maar technisch is het beter voor elkaar dan het thema aan het begin van het werk. De muziek van Graham blijft boeiend, zo ook hier: Black Dyke geeft een zeer compleet optreden!
