DOBC Soli Brass zorgt voor veel emotie en muzikaal hoogtepunt
Soli Brass, Leeuwarden begint met Variations on an Enigma van Philip Sparke. Variations on an Enigma werd in opdracht van Howard Snell voor de Desford Colliery Band geschreven en voor het eerst uitgevoerd in september 1986.
De 'Enigma' is een kort fragment van een frase uit een bekend teststuk van een brassband - een frase die tot de verbeelding sprak van de componist die het als basis nam voor een soort concerto voor band, waarbij elke sectie op zijn beurt te zien was. Eerst komen de cornets aan de beurt, met een 'moto perpetuo', en daarna volgen de hoorns en de bugel waarvan de variatie delicaat en decoratief is. Trombones volgen, elk met hun eigen wijsje om ze vervolgens te combineren. Euphoniums en baritons hebben een expressieve treurmars die wordt onderbroken door percussie en bassen die een ritmische, gesyncopeerde variatie delen. Een climax wordt bereikt en dit wordt gevolgd door een fuga (gebaseerd op het thema) waartegen flarden van de voorgaande variaties verschijnen. De fuga luidt wat het thema blijkt te zijn waarop alle variaties zijn gebaseerd, die eindelijk volledig verschijnt, waarvan de eerste vijf noten zijn afgeleid van het 'enigma'-thema. Het stuk eindigt met een nadrukkelijke slotverklaring van de pauken.
Na een flitsende opening hebben de cornetten het lastig om de transparantie te bereiken. Kleine oneffenheidjes bij de hoorns en flugel. Stijlvol gespeeld in de trombones De euphoniums en baritons kunnen preluderen tegen een mooi zachte begeleiding. Deze zachte dynamieken zijn nog niet vaak langsgekomen vanavond. De transitie naar de fuga verloopt fraai en de inzet van de fuga is al even effectief. Mooie lijnen, transparant en vol details. Een prachtige uitvoering van dit werk.
Where Words Fail van Geert Jan Kroon is prachtige muziek, geladen met emotie. De uitvoering zo vol begrip, brok in de keel. Wat weet dirigent Anne van den Berg te schilderen met muziek.
In Credo van Lorne Barry heeft de huidige Nederlands kampioen aanvankelijk last van onzuiverheden. De bijzaken zijn in de snelle gedeeltes wel wat ver weggedrukt, maar de zaalakoestiek speelt hier zeker een rol in. Een moment weet Credo even minder te boeien, maar dan pakt de band het op en het slot is, hoewel wat vermoeid klinkend, zeer effectief.
