Brassband Bacchus loopt op z'n tenen

Brassband Bacchus sluit de wedstrijd hier af. Dirigent is Bart Van Neyghem die met grote gebaren de band in beweging zet.

The Father's Blessing - Kenneth Downie
Liefdevollere muziek is moeilijk te vinden dan de start van Downie's The Father's Blessing. Het is intense muziek, waarin de euphonium wat te sterk wordt begeleid. In de tutti's loopt het geluid te veel vol en dat werkt verstikkend in deze zaal. Ook het wegdraaien van de cornetsectie heeft in deze zaal niet het beoogde resultaat, jammer genoeg. Aan het slot zweeft het wat en de eindnoot is niet bij iedereen op tijd weg.

The Spider's Web - Mike Sheppard
Een ongelukkig begin aan het verplichte werk van Mike Sheppard, dat zeker zeer aansprekend was. De preluderende stemmen die pas op de laatste noot bijeen komen was een leuke vondst. In de uitvoering van Bacchus is duidelijk gekozen voor bepaalde lijnen waardoor andere stemmen ondersneeuwen. Vooral dynamisch is het minder spannend en wordt het op momenten zeer luid.

Tallis Variations - Philip Sparke
De hymne waarop deze variaties zijn gebaseerd, is de derde van negen die Thomas Tallis in 1567 schreef als onderdeel van een psalter voor de eerste anglicaanse aartsbisschop van Canterbury, Matthew Parker. Na een onstuimige inleiding wordt de eerste helft van het thema door het midden van de band geproclameerd. Variatie 1 is gebaseerd op de eerste twee noten van het thema en verkent de tonaliteit in E mineur met herhaalde semiquaver-activiteit. Variatie 2 bevat een zachte solo voor bugel en een gevarieerde uiteenzetting van het thema in koraalvorm. Variatie 3 begint met een reeks korte solo's voordat een serene melodie op cornet verschijnt. Het thema verschijnt dan, opnieuw geharmoniseerd, voordat de variatie vredig wordt afgesloten. De laatste variatie is uitbundig van karakter, te beginnen met cornetfanfares en evolueert rond een fuga-achtig thema dat voor het eerst werd gepresenteerd door de euphoniums. Uiteindelijk keert muziek uit Variatie 1 terug om de laatste, vurige verklaring van het thema in te luiden, begeleid door figuren uit de fuga. Maar het stuk eindigt rustig, de serene schoonheid van het Tallis-koraal onwankelbaar.

De opening wordt ontsierd door intonatiefouten en wat ruw spel in stemmen die uit de weg moeten zijn om de hoofdzaken de ruimte te geven. De tempi in de variatie 2 ligt vrij hoog en ook het spel is wat gejaagd. Onder de solo's in variatie 3 is de begeleiding niet steeds zuiver. Het is een uitvoering die helaas de finesse mist van een band die boven de materie staat. Maar het is altijd weer een groot plezier om dit prachtige werk van Philip Sparke te horen.