De ONFK doet het, in ieder geval dit jaar, even totaal anders

Muzikaal adviseur van het ONFK Andries de Haan: jullie slaan een andere weg in en kiezen meer voor het meedoen dan het winnen. De reden?
We gaan het inderdaad een beetje anders doen. Over veranderingen wordt verschillend gedacht en er wordt ook altijd iets van gevonden, maar echt negatieve reacties heeft het nog niet opgeleverd. Twee jaar als het ware op de rem staan heeft de verenigingen echt pijn gedaan. Er zijn positieve uitzonderingen, maar er zijn niet veel clubs die ‘fluitend’ verder zijn gegaan. Alleen al het gebruik van de QR-code heeft hele volksstammen en dus ook verenigingen uit elkaar gescheurd met soms grote gevolgen. De corona heeft er echt ingehakt en dat gaat ook nog wel even door. 

Als ONFK hebben we veel gesproken over hoe deze nieuwe situatie aan te vliegen. Zo hebben we bijvoorbeeld lang nagedacht over hoe we louter winnaars kunnen creëren. Want laten we eerlijk zijn – je gaat naar de ONFK, speelt een verplicht werk en wordt laatste in je divisie. Daar word je niet vrolijk van, na twee jaar van betrekkelijk ‘niets doen’. Het idee om niet iedereen te klasseren is trouwens niet nieuw, want het is al geworteld in internationale brassbandwedstrijden. Heel dichtbij zien we die geslaagde opzet ook in bijvoorbeeld het Gouden Spiker Festival wat ook vaak veel deelnemers trekt. Je belandt bij de eerste drie of je wordt vierde, en die formule is ijzersterk. Je ziet daar veel fanfares en brassbands in de lagere divisies en daar moeten we als muziekwereld de komende tijd ook de focus opleggen.

Is de ONFK dan nog wel een kampioenschap?
Ik ben zelf dirigent van een aantal orkesten en een kampioenschap is om de redenen die ik al noemde beslist niet het eerste waar ik dan aan denk. Wat voor ons als organisatie deze editie heel belangrijk is  - ontmoeting. Het luisteren naar elkaar, het musiceren en het spreken met elkaar is wat ons bindt. Alles wat we de afgelopen tijd zo gemist hebben, zowel het muzikale als sociale hopen we samen te brengen in een feestelijke open sfeer. De jurering is bijvoorbeeld ook open, maar wel met vijf juryleden die gescheiden van elkaar zitten en beoordelen. We doen alles een beetje anders en na 9 april gaan we alles evalueren. We zijn er voor de fanfareorkesten en luisteren letterlijk en figuurlijk graag naar hen. We hopen dat de orkesten met ons meedenken en meegaan in onze tocht naar een volwaardig Nationaal Kampioenschap of iets soortgelijks dat beweegt, vernieuwt en (door)evalueert. Er zit een compleet nieuw bestuur met dito ideeën en met elkaar willen we er het beste van maken, en dan vooral met de toekomst en bloei van het fanfareorkest in het achterhoofd. Je moet misschien wel een beetje gek zijn om dit allemaal te doen maar dat doen we graag. Het idealisme is dan ook ongekend groot. Het QR-beleid, de beperkingen, de anderhalve meter…en noem maar op heeft het niet gemakkelijk gemaakt, maar we hopen er na twee gemiste edities weer wat moois van te maken. Misschien niet met een volle bak in Drachten, maar in ieder geval online. 

Zijn er vernieuwingen?
Ja die zijn er. Ik noemde al de open jurering en de klassering. Verder is  een commerciële streamingdienst in de hand genomen die meedenkt in het proces. Omrop Fryslân was jarenlang een zeer loyale en betrouwbare partner maar heeft met betrekking tot de online streaming besloten andere wegen in te slaan en meer regionale, lees: Friese, evenementen te faciliteren. We liepen ook een beetje vast in het commercieel maken van het evenement - zonder de steun van het bedrijfsleven is het namelijk niet mogelijk om een evenement als dit op te tuigen. Met de komst van Brasspass TV hebben we een ‘partner in crime’ gevonden die met ons meedenkt en stuurt waar nodig. Waar het bij de laatste ONFK’s nog ging met een optreden en erna een praatje met dirigent en leden is de focus nu gelegd op een vernieuwend totaalprogramma met daarin bijvoorbeeld een talkshow, diverse interviews en een vliegende reporter maar ook commerciële uitingen van bedrijven die een volwaardig podium krijgen en verdienen. Eén van die bedrijven, Lefreque, gaat bijvoorbeeld een uniek experiment met geblindeerde musici en luisteraars aan, waarbij zij live aantoont dat twee metalen plaatsjes op een blaasinstrument een wereld van verschil gaat maken in klank en zuiverheid. Ik vind het gewaagd en ben enorm nieuwsgierig. Dit interessante gadget is namelijk op veel plekken een hit maar in eigen land is er de nodige scepsis.  

Verder waren er signalen dat de fanfares welke in juli naar het WMC gaan een podium ‘zochten’ om één van hun werken te spelen, uiteraard zonder klassering maar wel met een schriftelijke beoordeling. Dat idee is door een aantal fanfares opgepakt en deze zijn op vrijdag en zaterdag in het programma te beluisteren. 

Wanneer is het evenement geslaagd?
Ik hoop op een evenement waar mensen elkaar weer ontmoeten en plezier hebben met muziek. Daarnaast hoop ik dat iedereen met elkaar in gesprek gaat want dat we elkaar nodig hebben is voor mij heel duidelijk. Publiek, muzikanten, dirigenten, bestuurders en bonden moeten elkaar weer vinden en vooral nu.                                                                                                                                            Dat er iets kan en mag is op dit moment het belangrijkste. We hebben de verwachting dat het doorgaat maar het blijft spannend. Positief blijven is het credo, of zeg ik nu iets verkeerds?