Metropoolorkest (Eendracht), Den Ilp – Marcel Visser

Swingende opening op klanken van een strak combo en mellow sound van de vibrafoon.

Het orkest swingt het toneel op en na een treffende box start het orkest met Los Hermanos de Bop. Visser heeft zijn club goed licht geschoold. Solo prima uitgevoerd door de bugel.

Over naar de strijdvelden van de Amerikaanse Burger oorlog waar de oorsprong van Jon Browns Body ligt. Deze melodie staat daar ook wel bekend als “The Battle Hymn of the Republic”.  In dit pittige arrangement van Jasper Staps laat het orkest echt horen dat het deze stijl van musiceren uitstekend beheerst. Het trombone-, saxofoon-, trompetleger kent nog geen duidelijke winnaar. Pittige passages voor deze secties. Overtuigende uitvoering.

Over naar Kyteman. Die Pinkpop jaren geleden in vervoering bracht met een prachtig authentiek fanfare instrument, de bugel. Solist Tim Jongewaard kan volgend jaar ook wel naar Landgraaf, een erg fraaie uitvoering, met veel gevoel en wisseling van stijlen. Begeleiding soms wat enthousiast waardoor de bugel soms wat overspeeld wordt. Al met al wel een uitvoering om kippenvel van te krijgen!

Alexandros Bublé zingt een mooi “it had better be tonight”.  Wat volgt is een wat rommelige overgang naar Brasilia. De show loopt niet door, maar dat mag de muzikale pret vanavond niet drukken.

Thom Huitema speelt de sterren van de Braziliaanse hemel in een zeer verzorgde solo. Begeleiding hier en daar wat ondoorzichtig. Het klankidioom van een fanfare komt in dit werk hier en daar meer naar voren. De solist heeft wel puik werk geleverd. Heel mooi, we hebben alle kleuren en registers van de trombone kunnen horen.

En we gaan weer over naar Jasper Staps. Voor het lichte repertoire wel echt de naam. Staps schrijft veel voor de orkesten van Defensie. Het werk sijpelt zo ook mooi door naar de “amateursector”. Hoewel het voor menig orkest erg moeilijk is om te spelen.  

“Chattanooga Choo Choo” is de eerste jazz standard in de New Glenn, Erg mooi gedaan. De “Moonlight Serenade”: mooie solo in de bariton sax. “String of Pearls” wordt ook in stijl gespeeld. Het werk sluit af met het bekende “in the Mood” en dit is een passend slot van dit spetterende optreden. Ook als toegift werkt het nog prima.