Sterke momenten in de uitvoering van Amsterdam Brass

Heerlijke sound van de trombone geven Amsterdam Brass onder leiding van Paul van Gils een fijne start. De Capriccio met zijn dalende tertsenreeksen blijven ook dit keer niet helemaal onder elkaar staan. La Danza 1 heeft veel goede lijnen, maar ritmisch is het niet allemaal zo zeker. 

In de Processional ook wat overhaaste inzetten, het valt een beetje voorover en is niet helemaal tempovast. In La Danza 2 laat de band horen wat het technisch en dynamisch in huis heeft. Ook in Arias and Duets wordt het oorspronkelijk ingezette tempo overruled door de eerste solist. Uiteindelijk komen we op een tempo 80 uit. Het zorgt wel dat de solisten zonder al te veel problemen door hun solo's heen komen. 

Het appassionato wordt vooraf gegaan door een sterk vertraagde roffel die wat overmatig crescendeert. Een vreemd moment. Wat volgt is een Fuga Burlesca die goed uitgewerkt is. Vol effecten. Voor de landing in het Chorale verdwijnen behoorlijk wat details en ook het Chorale zelf heeft een behoorlijk hoog tempo. Vervolgens sluit Amsterdam af met een gecontroleerd slot. Een uitvoering die zeker zijn sterke momenten had. De hoge tempi leverden niet altijd het kennelijk beoogde resultaat.