Uitverkochte zaal voor Black Dyke's galaconcert

Laatste update om 22:44 op Sunday, 29 April

Bomvolle zaal
Zoals altijd zijn de verwachtingen hoog gespannen als Black Dyke het podium betreedt. De wereldpremière van Paradise van Paul Mealor (foto) heeft ook gezorgd voor de aanwezigheid van een enorm koor van meer dan 140 zangers en zangeressen. Daardoor is de ruimte tussen band en het publiek in de uitverkochte zaal minimaal. Mealor komt uit een echte brassbandfamilie uit Noord Wales en heeft ook al wat stukken op zijn naam voor koperblaasinstrumenten, zo schreef hij een euphoniumconcert voor David Childs, maar het meest thuis voelt hij zich in koormuziek. Paradise beschrijft de reis van Dante van het vagevuur naar het paradijs in onderhoudende muziek, toegankelijk maar wel met een grote rol voor de brassband. In het middendeel komt het koor zelfs niet aan de beurt. Jammergenoeg is dat het enige wat we van het koor horen want een ander werk voor brassband en koor staat er vanavond niet op het programma.

Dat programma kent buiten een aantal Peter Graham werken Robert Farnon's Un Vie de Matelot en als openingswerk Journey into Freedom van Eric Ball. Un Vie de Matelot, gekozen vanwege de 100e geboortedag van de componist, valt helaas wat uit de toon in het programma van vanavond en Black Dyke's uitvoering van Journey into Freedom is slordig en gehaast. De meningen over de avond zijn onder het publiek ook nogal verdeeld, zowel het gekozen programma als de uitvoering krijgen kritiek, terwijl ook veel mensen hebben genoten van wat er muzikaal te beleven viel.

Jazzy stijl
Peter Graham heeft zijn trombone feature Radio City, ooit geschreven voor Brett Baker, wat aangepast en met zijn nieuwe werk New York Movie vormt het nu een twee-eenheid. Binnenkort zullen beide op CD verschijnen samen met nog een aantal andere werken van de componist, die het afgelopen jaar de composer in residence was van de band. De uitvoering door Peter Moore mag er zeker zijn en het werk lijkt wat evenwichtiger geworden. Voor New York Movie, eveneens in een soort Noord-Amerikaanse jazzy stijl geschreven, is de brassband uitgebreid met piano, celesta en accordeon. Gebaseerd op een viertal schilderijen van Edward Hopper worden de zeven scenes van het werk door een verteller ingeleid.

Muziekhelden
Ook de finale van het galaconcert is een werk van Peter Graham. On the Shoulders of Giants beschrijft de smeltkroes die de Verenigde Staten van Amerika is en de vele muziekhelden, die dat heeft opgeleverd, van de kopersectie van het Chicago Symphony Orchestra tot Miles Davis en Tommy Dorsey, van Herbert L Clarcke en Arthur Pryor tot Arthur Bliss' Checkmate. Voor een CD-project kunnen deze werken prima bij elkaar gebracht worden, maar voor het opnemen van deze werken met eenzelfde soort muzikaal idioom in een concert was het wel wat veel van het goede.