Black Dyke weet de kern van dit festival te raken

Nieuwe muziek van aanstormend talent en gearriveerde componisten tussen componisten waaraan de brassbandscene schatplichtig is en die het verdienen om volop in de schijnwerpers te staan. Dat is al vele jaren de kern van het RNCM Brass Band Festival en vanavond was dat allemaal aanwezig tijdens het galaconcert van deze jaargang door de Black Dyke Band.

Het concert van de band uit Queensbury begint met een kort werk van Andy Wareham, Black Dyke's Young Composer in Association. In zijn werk God from the Machine verwijst hij naar de manier waarop in de Griekse tragedies de God vorm werd gegeven. De componist stopte er verwijzingen in naar zijn favoriete brassbandwerken. Een interessant werk van een componist die het brassbandmedium goed weet te gebruiken. Of Change Scene van Oliver Waespi een blijvertje wordt is twijfelachtig. De brassbandversie van het werk werd in opdracht van Brett Baker geschreven en is een tour de force voor de trombonesolist, maar bracht het publiek niet echt in vervoering. Gebaseerd op materiaal uit Brahms 4e Symfonie doorloopt de solist een aantal in rytmische moeilijkheid en virtuositeit toenemende scenes, onderbroken door een kalmer, lyrischer gedeelte, waarna de muziek van het begin lijkt terug te keren.  In tegenstelling tot de titel van het werk, Scene Change, bleef het een beetje klinken als een hele moeilijke etude.  

Oliver Waespi introduceert zijn Trombone concert Scene Change 

Gregson's beste 
Als je het Gregson zelf vraagt, dan is Symphony in Two Movements, samen met The Trumpets of the Angels, zeker zijn beste werk. Abstract, maar zo knap in structuur en melodisch materiaal. Het blijft een feest om er naar te luisteren. Inmiddels werd het al wel door diverse Europese bands gebruikt als vrij werk, maar Black Dyke heeft toch een speciale binding met dit werk. Het is absoluut het hoogtepunt van de avond met een band die beter in zijn vel lijkt te zitten en klaar is om weer stappen te zetten richting titels. Compacter en zeker meer in balans, wat blijft is de worsteling met de dynamiek. Ook vanavond gaat de band regelmatig over de grens heen van wat deze zaalakoestiek kan hebben. 

Uitvoeringen met glans
Na de pauze volgt A Pilgrim's Progress, een werk uit 2015 van Philip Wilby, waarin een verteller de luisteraar meeneemt in het verhaal van Bunyan met dezelfde titel. Aan de band zijn trompettisten en het orgel, bespeeld door Wilby, toegevoegd. Black Dyke heeft het werk regelmatig uitgevoerd en deze uitvoering is zeker niet routinematig, maar heeft glans. Er spreekt waardering uit voor de meestercomponist, waarvan de werken weliswaar niet meer dezelfde intensiteit hebben als zijn werken uit vorige decennia, maar waaruit zijn boodschap misschien wel duidelijker dan ooit naar voren komt.   

Nu Katrina Marzella de band heeft verlaten, wordt de soloplek die voor haar bedoeld was ingenomen door euphoniumspeler Dan Thomas. En dat is geen tegenvaller want in de laatste delen van Wilby's Euphonium Concerto laat hij horen wat een geweldenaar hij is. 

Black Dyke net voor het concert

In de jaren '80 schreef Gregson muziek voor uitvoeringen van Shakespeare toneelstukken. Hij verwerkte deze muziek later tot het werk An Age of Kings en maakte een versie voor brassband uitgebreid met trompettisten, harp, piano en mezzo-sopraan. Opnieuw is het doorbijten voor het publiek wanneer de band voluit gaat en je zou bijna medelijden krijgen met de zangeres die direct voor de band haar beurt zit af te wachten. Haar bijdrage blijft beperkt tot twee verzen, maar ze weet de harten te veroveren van het publiek. Het is een omvangrijk werk vol strijd, moord en doodslag. Was het hele weekend al van een opvallende kwaliteit, ook Black Dyke geeft hier vanavond een beter concert dan de afgelopen jaren.

Alexander Zwaan voor CU Brass