BBK2019 Kampioensafdeling: Buizingen boeit met nieuw werk Cycles
3. Brassband Buizingen o.l.v. Harmen Vanhoorne - Cycles (Stan Nieuwenhuis)
Cycles is een werk voor brassband in 6 opeenvolgende delen. Het stuk is geïnspireerd op verschillende interpretaties van een geboorte- of overgangsproces. Wat komt er achter het licht aan het einde van de tunnel? is het licht aan het einde van de tunnel dat verwijst naar ons eigen geboorteproces? Maken we deel uit van oneindige cirkels? is het concept van een einde aan iets dat wij als mensen hebben bedacht om dingen te accepteren die te groot voor ons zijn?
Onder toeziend oog van de componist....
Cycles begint met 'Introductie', een opeenstapeling van muzikale ideeën die als golven komen en gaan. Na de inleiding komt het tweede deel 'Sonata'. Dit is een vrij klassieke sonate in structuur, maar de componist kiest voor alternatieve modulatie. Het 3e en 4e deel zijn beide langzaam. In het 3e deel 'Cadenza's & Sonneries' wist de componist de grens tussen podium en zaal. Muzikanten spelen vanuit alle mogelijke richtingen. Het 4e deel bouwt verder naar een climax. De band gaat terug naar de traditionele opstelling. Het 5e deel 'Toccata' is een frivool en technisch deel waar korte solo's worden gecombineerd met alternatieve percussiegeluiden en op zeer ritmische popmuziek geïnspireerde ritmes en grooves. Het laatste deel 'Finale' spreekt voor zich. Muzikale ideeën uit eerdere delen komen samen en de stuk eindigt zoals het begon (na de introductie).
De uitvoering begint met een aantal muzikanten die met de rug naar het publiek staan. Het werk begint met enkele noten. Noten worden akkoorden, akkoorden worden bewegingen en al snel horen we groovy ritmes onder de muziek. Het begin is solide gespeeld en heeft veel uitstraling. De techniek is bijzonder doorzichtig en, op een enkel moment na waar het samenspel minder sluit, zeer overtuigend. Grote contrasten worden opgezocht en interessante muzikale lijnen houden het publiek op het puntje van de stoel.
In de middendelen lopen er een aantal muzikanten de trappen van de zaal op en struinen over het podium. Het geeft de indruk dat muziek geen grenzen kent en dat er ruimte is waarin muziek zich afspeelt. De uitvoering krijgt steeds meer gestalte. En de climax van het 4e deel heeft een lange constante opbouw. De laatste delen vragen veel van de band. In de articulatie klinkt het hier en daar wat dik. De techniek prikt er niet meer zo makkelijk doorheen, maar de verschillende lagen blijven hoorbaar. En de finale is even effectief als explosief.
Buizingen is terug en hoe? Met het werk Cycles van Stan Nieuwenhuis heeft het voor een behoorlijke verrassing gezorgd. Opnieuw heeft Nieuwenhuis een bijzonder intrigerend werk afgeleverd.
