BiC 2019: live verslag

Alweer voor de 26e maal (!) vormt Frank Renton de vertrouwde stem van Brass in Concert; doorspekt met zijn welbekende grappen en grollen weet hij het evenement kleur en sfeer te geven.

Band nummer één mag er zijn; Tredegar Town Band met de jarige dirigent Ian Porthouse, brengt een uitermate muzikaal programma; prima in sound, en keurig binnen de lijntjes. Onder de titel 'Easy like (an early) Sunday morning is het genieten zo op de vroege zondagochtend. Met name Danny Winder schittert in zijn vertolking van The Lord Bless you and keep you. Technisch is het verder dik in orde met de mannen en vrouwen uit Wales!

Tredegar Town Band o.l.v Ian Porthouse

Band # 2: Cory Band o.l.v. Philip Harper
Deze band lijkt ook met het een programma rond Jungle Book weer zeer nadrukkelijk tot de absolute kanshebbers te behoren. Wat een precisie, dynamiek en virtuositeit; alles is tot in de puntjes geregeld, en het verhaal boeit van de eerste tot de laatste minuut. Cory weet alle mogelijkheden voor de brassband in deze performance te benutten. Chris Thomas schittert in het glibberige Trust in Me, zonder alle andere solisten tekort te doen (welke zich ook geweldig manifesteren)... Wat een kwaliteit. En..., het zichtbare plezier wat de muzikanten en dirigent hebben op het podium, werkt aanstekelijk in de zaal. 
Alle arrangementen zijn van de hand van Philip Harper. Hij weet alles precies af te stemmen op de kwaliteiten van de band. Over deze performance zal zeker nog lang worden nagepraat!

Cory Band o.l.v. Philip Harper

Band #3 Hammonds Saltaire Band o.l.v. Morgan Griffiths

Gelukkig blijft de zaal voor de band met dirigent Morgan Griffiths goed gevuld. Met een energieke opener (Ariel) van de hand van Andrew Baker horen we wat onzuiverheden en is het allemaal iets minder mooi afgewerkt. Soliste Zoe Wright brengt op althoorn een mooie vertolking van the Rowan Tree (arr. Sandy Smith).
De muziek is afwisselend genoeg; alleen het entertaining gevoel is er (nog) niet echt. De bandklank blijft ietwat geforceerd in het overigens mooie werk Better in een arrangement van Daniel Hall. Ook de begeleiding van de Eb bas solist is nogal fors, en de band verliest vervolgens het onderlinge contact een beetje (waarschijnlijk door de opstelling op het podium). Galop (Shostakovich, arr. Snell) moet even op gang komen, maar dan komt de band in haar element en is de techniek op orde. De finale van Music of the Spheres is fors van opzet en niet overal even zuiver.

Hammonds Saltaire o.l.v. Morgan Griffiths

Band #4 Reg Vardy o.l.v. John Roberts
Met een recordaantal deelnames van maar liefst 40 maal, is Reg Vardy zoiets als kind aan huis bij Brass in Concert; uitgedost in verschillende kleuren brengt men haar programma onder de titel the Four Temperaments.
Maar liefst vier werken van Jonathan Bates; in Temperamental kunnen de solisten zich meteen presenteren; trombone, flugel zijn heerlijk om naar te luisteren. Het Scherzo no. 1 is strak en uitgebalanceerd en met veel energie gebracht. Gebaseerd op het bekende Dance Macabre, schreef Jonathan Bates een solo voor euphonium. Andrew Hedley speelt de solo begaafd, en ook de band weet keurig te begeleiden. Soms overheerst het slagwerk wat storend.
Buiten de gekleurde tenues van de band wat voor een relaxte aanblik zorgt, is de aandacht voor entertainment voor het grootste deel terug te vinden in de muziek, en niet in interactie of beelden. Sfeervol vervolg van het programma met Water Lilies; mooie kleuren!
In een arrangement van Ray Farr brengt Reg Vardy als laatste een deel van The Firebird; temperamentvol is het zeker en de grenzen in dynamiek (en tempo) worden duidelijk opgezocht; soms is het nét iets te veel van het goede. Stemmings- en balans problemen nemen de overhand in een overwegend prima optreden van deze band.

Reg Vardy Band o.l.v. John Roberts

Band #5 Friary Brass Band o.l.v. Chris King

Op een typisch Britse wijze neemt de eigen verteller van de band het publiek mee in een grappig en meeslepend verhaal over een eeuwenoud thema…., de liefde. Absolute ster blijkt (prinses) Isobel Daws; op trombone weet ze een ovationeel applaus te ontlokken aan het publiek in haar vertolking van Thoughts of Love. Het orkest weet het gebruik van electronica (piano/keyboard) prima in te voegen in het programma; wat veel toehoorders in de zaal in ieder geval zeer waarderen.

Jammer dat de dynamiek in de fortissimo’s meer dan overschreden worden; dat doet af aan dit optreden.

Frairy Brass Band o.l.v. Chris King

Band #6 City of Hull Brass Band o.l.v. Stig Mærsk

Onder leiding van dirigent Stig Mærsk bijt City of Hull na de middagbreak het spits af. De zaal is weer prima gevuld. Erin Shore vormt een mooie en sfeervolle opener van het programma, meteen gevolgd door een pittig gespeelde mars The Wale waarbij het het er soms hard aan toe gaat.
Anchor of the Soul krijgt een mooie vertolking door principal euphonium en solocornet (Melanie Ornsby en Neil Day); het vormt een mooi rustpunt in dit programma, terecht een warm applaus vanuit de zaal. Sea Fever van Kenneth Downie krijgt een energieke uitvoering waarbij het forse spel opvalt. Technisch is het prima voor elkaar!
De reis eindigt met een deel uit Voyage to World’s Unknown van Peter Graham. Het volume is opnieuw flink maar voegt niets toe aan de muziek. Het pianospel daarentegen wel. We missen opnieuw de mogelijkheden tot het gebruik van multimedia, wat bij dit werk zeker goed zou passen! 

City of Hull Brass Band o.l.v. Stig Mærsk

Band # 7 Carlton Main Frickley Colliery o.l.v. David Thornton
Veel programma’s vandaag hebben met reizen te maken; Carlton Main vormt hierop geen uitzondering. In het programma vormt de trein een belangrijk middel om te verkennen. Robin Dewhurst is hofleverancier in de programmakeuze; te beginnen met Last train Home. Hier gebeurt tenminste iets op het podium; inclusief stoom en bijbehorende audio start het programma. Je voelt je een reiziger en laat je graag meenemen naar onbekende gebieden. En dat lukt prima met opeenvolgend Night Train en Going Places. Mooi van stijl en ook dynamisch is het prima in orde. De storende mobieltjes worden abrupt afgeblazen en de muziek krijgt een heerlijk vervolg. En het blijft zeer verzorgd in de uitvoering; ook het lichtspel en beelden dragen bij aan een spannend optreden van Carlton Main.
Bijna vanzelfsprekend mogen we bij een optreden van Carlton niet om principal cornet Kirsty Abbotts heen; ook nu toont ze klasse in de vertolking van The Railway Children (arr. Dewhurst). Met Pacific 231 eindigt de reis die absoluut de moeite waard was om mee te maken!

Carlton Main Frickley Colliery o.l.v.  David Thornton

Een flink juryteam is vandaag van de partij om de verschillende onderdelen te beoordelen; Ian Bousfield, Dr. Nick Grace en Jeremy Wise beoordelen op de kwaliteit van de uitvoering. Les Neish beoordeeld de solist en individuele awards. Voor entertainment en presentatie zijn te beoordelen door Chris Jeans en Mike Lovatt.

Band #8 Flowers Band
Na het mooie optreden van Carlton Main volgt opnieuw kwaliteit: Flowers Band start met een volwassen geluid en veel dynamische verschillen. Dit alles krijgt nog meer zeggingskracht door het gebruik van licht en presentatie.

Het geluid is soms wel erg luid; het blijft echter wel in balans. Muziek van Price (Dawn of a Voyage), Christopher Bond (The Descent) Paul Saggers (Monster Trash); dirigent Paul Holland heeft de leiding strak in handen en dat vertaalt zich in uitstekend ensemblespel. De band ontkomt er helaas niet aan om soms over de schreef te gaan in dynamiek, en dat is jammer.
Echter vergeten we dat snel; La Cathedrale Engloutie (arr. Dan Price) is prachtig in balans en zeer zacht van opzet; de climax blijft nu wel binnen de perken. Met Escape the Kracken (Dan Price) vormt de afsluiting van een energiek optreden vol muzikale kleuren.

 
Flowers Band o.l.v. Paul Holland

Band #9 Brass Band Schoonhoven o.l.v. Robbert Vos

Kersvers nationaal kampioen Brass Band Schoonhoven maakt in The Sage voor de 3e maal haar opwachting. In navolging van Erik Janssen en Ivan Meylemans is nu Robbert Vos de muzikaal leider.

Onder het thema The Flying Dutchman brengt men een wervelend programma waarbij de muziek prachtige ondersteuning krijgt door zandkunstenaar Immanuel Boie.

Met een optimale gebruikmaking van licht, beelden (in zand) en bandopstelling neemt de band het publiek mee naar tijden van weleer; die van Michiel de Ruijter om precies te zijn... Pracht opening met the Flying Dutchman (arr. Robbert Vos), gevolgd door Prelude for a Hero (Joop van Dijk)  waarna Rommert Groenhof vervolgens als solist Or Safety Found in Sleeping Sound (Paul McGhee) speelt; dit onder een strakke begeleiding die Groenhof heerlijk ondersteunt. Het zou dynamisch nog net wat meer verschil mogen hebben, echter er valt heel veel te genieten van muziek en de zandverteller.
De band raakt in een positieve flow en voelt zich prima thuis tijdens het spelen van Levithian Against Kraken (arr. Christian Overhead). Vertelster Evi Savelkous - Vos voegt een extra dimensie toe door met de muziek mee te gaan in de vertelling. Mooi!
Een spannend verhaal komt tot een indrukwekkend einde met muziek van Hendrik de Boer (The Curse of the Flying Dutchman). Een mooi debuut als dirigent op het internationale podium voor Robbert Vos, waarbij Schoonhoven weer van zich doet spreken.

Brass Band Schoonhoven o.l.v. Robbert Vos 

Band #10 Brighouse & Rastrick o.l.v. Russell Gray

Met Ragnarök (Kjetil Djønne) opent de band uit Yorkhire overtuigend; bij vlagen horen we de klasse van de band. Vervolgens dromen we met Kyle Lawson weg bij in Only Sleep (arr. Jinjun Lee); wát een sound en muzikaliteit. De band brengt met grootse geluiden The Æsir (Fredrick Schelderup) en laat ook de technische begaafdheid overtuigend horen. Is het entertaining? Weer blijft het gebruik van beelden, effecten uit, maar muzikaal groeit het orkest onder Russell Gray meer en meer in hun performance. Met een prima trombone introductie backstage vangt Brighouse het laatste werk aan; met Revelry (Tom Davoren) geeft de band een uitstekend optreden een meer dan uitstekende afsluiter.

Brighouse & Rastrick o.l.v. Russell Gray

Band #11 NASUWT Riverside Band o.l.v. David Roberts

De band in traditionele opstelling start bescheiden met Dawn of Christianity (Larsen). Echter, de introductie gaat snel over in en ritmisch deel. Hierbij is het spel wel fors te noemen en wat onbeheerst. Storend zijn de bijgeluiden. De sfeer raakt hierdoor verstoord.

In Pilgrims Lament (Larsen) soleert Phillip Tait op soprano. Helaas zijn er veel vlekjes te bespeuren in de begeleiding, jammer. Gelukkig laat Tait zich niet van de wijs brengen en weet het werk tot een mooi einde te brengen.

Helaas is de start in de bassectie van The real Northern Powerhouse (Bates) dik over de schreef en klinkt zeer onbeheerst. De balans tussen slagwerk en band staat ook onder druk. De techniek bij de blazers blijft echter wel in orde; waarom alles zo luid moet worden gespeeld, kun je je afvragen.
Het prachtige werk van Thierry Deleruyelle genaamd Fraternity kennen we natuurlijk van de Europese Brassband Kampioenschappen in 2016. De band start met Bring out the dead miners uit het werk. Een zeer kwetsbaar begin waar de band probeert het ensemblespel klein te houden; iets wat ten dele lukt. De finale klinkt weer erg fors en de balans is hier in het geding.

Met Reflections on Tyne (Hall) sluit NASUWT haar optreden af; mooie solisten! De begeleiding is hier nog steeds fors te noemen.