Brass Band Zele

De opening van Brassband Zele laat weer een overdaad aan slagwerkdynamiek horen, mede veroorzaakt door de rem op het crescendo in de blazers. Metamorphosis One is iets gehaast, waardoor het iets minder sfeervol overkomt. Daarna benadert de band het Vivo met overwegend luide dynamieken.

Het Lento van Metamorphosis Two is wat aan de snelle kant. En daarna kiest de band al weer snel voor een overdaad aan geluid. De verschillende onderdelen vormen geen eenheid, al is er binnen de delen ook veel goed spel te beluisteren. De solisten komen goed door hun solo’s, maar de dynamische keuzes blijven verwonderen.

De flugel in Metamorphosis Three is meer afdwingend dan frivool. Het midden van de band begint te betalen voor de gedane arbeid in de fuga. De finale is overtuigend al mist het hier en daar wat aan puntigheid en transparantie.