British Open Uitslag: Cory Band wint de 167e British Open

Uitslag:
1 Cory o.l.v. Philip Harper
2 Black Dyke o.l.v. Nicholas Childs
3 Fodens o.l.v. Russell Gray
4 Desford Colliery o.l.v. Michael Fowles 
5 Flowers o.l.v. Paul Holland 
6 Brighouse & Rastrick o.l.v. David King 
7 Grimethorpe Colliery o.l.v. David Thornton
8 Fairey o.l.v. Garry Cutt
9 Aldbourne o.l.v. Ivan Meylemans
10 The cooperation band o.l.v. Phillip McCann
11 Tredegar Town Band o.l.v. Ian Porthouse
12 Valaisia Brass Band o.l.v. Arsene Duc
13 Hammonds Saltaire o.l.v. Morgan Griffiths
14 Carlton Main Frickley Colliery Band o.l.v. Luc Vertommen
15 Leyland o.l.v. Thomas Wyss 
16 Wingates o.l.v. Paul Andrews
17 NASUWT Riverside o.l.v. David Roberts
18 Whitburn o.l.v. Florent Didier

beste euphonium Daniel Thomas - Black Dyke
beste sopraan cornet Richard Poole - Foden's Band
beste solist Tom Hutchinson - Cory Band

18 Grimethorpe Colliery o.l.v. David Thornton
Tot slot een heel bekende naam die de zaal toch ook niet meer tot de nok weet te vullen. Grimethorpe staat vandaag voor het eerst onder leiding van David Thornton tijdens een contest. Het begin ziet er wat onzeker uit met veel slagen vooraf waarna alsnog een onzekere inzet volgt. Ook deze band komt niet ongeschonden door de technische delen, opvallend zijn de slordige bijdragen van de trombonesectie. Ook in de balans valt nog veel wat te winnen. De cadenza straalt een zekere luchtigheid uit en wordt in een flink doorgaand tempo genomen. Ook het Farewell voelt eerder als een Andante dan als een Adagio. In de solistische bijdragen van bariton en trombone is zuiverheid een issue. De MD gaat flink op zeker en bouwt niet al te veel eigen toevoegingen in. Een uitvoering waarbij over de muziek werd heen gespeeld.

17 Aldbourne o.l.v. Ivan Meylemans
Aldbourne heeft een goede periode met kwalificaties voor The British Open en The Nationals voor het tweede jaar. Nu David Thornton de band niet meer kan leiden, na zijn aanstelling bij Grimethorpe, is Ivan Meylemans voor deze contest ingevlogen. De band heeft een solide opening en de MD weet de band zeer gecontroleerd te laten spelen. In de cadenza hoor je dat het minder uitgewerkt is en enigszins grof. Ook de eerste maten van Farewell komen geforceerd over. In dit deel nemen de problemen snel toe en heeft de band het lastig. Het Amen brengt Aldbourne vol pit en dat betaalt zich uit. In de finale is de balans niet optimaal en daardoor valt het een beetje stil. Toch krijgt de band een hartelijk applaus en is de blijdschap in de band groot.

16 Cory o.l.v. Philip Harper 
De titelverdediger heeft de gewenste loting: laat maar niet laatst. En als de deur gesloten is achter de presentator volgt de inzet. De opening is delicaat en verderop in de solo worden andere lijnen gekozen waardoor de solist meer door kan spelen en zo een lastige inzet vermijden. Het fluiten krijgt ook iets extra’s als het volume toeneemt als een naderbij komend peloton. Er is veel transparantie in de technische passage, de gelaagdheid wordt daardoor prachtig hoorbaar. De dynamische uitersten worden opgezocht. In de Cadenza zijn kleine oneffenheidjes te horen. In het verdrietige Farewell kiest Harper voor verstilling, bariton en trombone zijn hier misschien een beetje luid. Het poco meno mosso is vol gevoel en de Alpine Echoes signalen van buiten de zaal gespeeld. Amen is vol karakter en de versnelling is een toonbeeld van wat deze band kan. Ook hier zijn wel wat schoonheidsfoutjes te horen. Het tweede bezoek aan Nimrod brengt de emotie vol op de muziek en de volgende melodie resoneert nog even na. Dan de laatste maten met een ongelooflijk crescendo op de slotnoot die immer lijkt te duren.

15 Hammonds Saltaire o.l.v. Morgan Griffiths
De opening van Hammonds roept de nodige vragen op. De begeleiding is te duidelijk aanwezig en de solo’s zijn niet op elk detail uitgewerkt. Ook verschillen de solo’s in klank en stijl. Vondst is het fluiten met de handen ter versterking als een toeter voor de mond, het werkt! Er gaat nogal wat detail verloren in de techniek en af en toe schiet er links of rechts iemand uit de balans. De cadenza en het Farewell gaan op zekerheid. Het aantal problemen neemt daarna behoorlijk toe. Het gebrek aan zuiverheid is soms storend en het is meer noten raken dan een muzikale bijdrage leveren op sommige momenten. In dit veld van bands heeft deze band het moeilijk.

14 Flowers o.l.v. Paul Holland
Een solide opening van de solisten van de band uit Gloucester. In de begeleiding zitten wel wat onevenwichtigheden. Met het fluiten van It’s a long way to Tipperary zullen ze vandaag niet in de prijzen vallen. Het fortissimo gedeelte daarna is uit balans met een veel te sterke bassectie. Ook andere secties gaan zich te buiten aan erg sterke dynamieken.

Het karakter van de Cadenza voor het kwartet in het deeltje Together heeft wat weg van een woordenwisseling. Het Farewell is plichtmatig gespeeld en de dirigent wil de muziek vooral door laten lopen, maar daardoor gebeurt er nog bitter weinig. In het fugato is het samenspel niet sluitend. Links en rechts zijn wat missers te horen. De finale is meer van hetzelfde. Een uitvoering die niet echt tot leven kwam.

13 Carlton Main Frickley Colliery Band o.l.v. Luc Vertommen 
Een hele vrije eerste maat, alsof Harry echt wordt geroepen zoals de componist het beschrijft. Zeer indrukwekkend spel van de principal van CMFC. In War fluit de band een beetje zorgeloos voor zich uit. Wel betrekkelijk zuiver. Het slot van het deel laat wat vraagtekens na over balans in de lange akkoorden. De muziek vloeit mooi in de snelle delen en de gelaagdheid is mooi te horen. In de cadenza is het iets minder uitgewerkt, lijkt het.

In het Farewell is goed spel te horen, maar het grijpt je niet bij de strot. De zuiverheidsprobleempjes hebben er mee te maken. Het Amen is stillistisch en fijn om naar te luisteren maar de ongelukjes nemen wel toe. De opvatting van de dirigent wordt niet geheel duidelijk en daardoor mist het wat karakter.

12 Black Dyke o.l.v. Nicholas Childs
Een zeer delicate opening van Black Dyke met de nodige scherts aan het einde van de cornetsolo. Niet geheel puntgaaf, maar een van de spannendste van de dag. Goede bijdragen van de andere solisten. It’s a long way to Tipperary met overtuiging gedaan. In Theatre en Journey veel detail te horen, maar het is allemaal wat op het maximale.

In de Cadenza komt het schertsende een beetje terug, alsof het allemaal niet zo serieus is. In het Farewell horen we wel erg veel vibrato in de alt. De bariton en trombone zijn prachtig in dit geheel. En dan plots in het poco meno mosso is het even ongelijk, de es-cornet mengt hier niet helemaal met de cornetsound. Het fugato loopt voortreffelijk en het slot is ook voor Black Dyke gesneden koek.

11 Brighouse & Rastrick o.l.v. David King
Voor de nogal grote partituur die David King gebruikt, komt een apart lessenaar het podium op. Twee muzikanten zijn nodig om het ding te torsen. Nadat King wil beginnen volgt de aankondiging. Dat is een vreemd moment. King wacht nog even alvorens te beginnen. Geheel uitgedirigeerd is de opening niet zonder vlekjes. Ook in War is het fluiten niet geheel zuiver. Er gebeuren redelijk veel kleine maar duidelijk hoorbare ongelukjes. In de technische delen die volgen valt er volop te genieten van deze prachtige band. In de cadenza en het volgende Farewell worden onzuiverheden hoorbaar. Plots klinken de Alpine Echoes anders, door een slordigheid. De inzet van het Amen is ook niet puntgaaf en de opvatting laat minder de barokke stijl horen van dit fugato. Het slot is groots en lang op de slotnoot. Zo kennen we David King, maar of het genoeg is om nu eindelijk weer eens dat grote schild uitgereikt te krijgen?

10 Whitburn o.l.v. Florent Didier
Na de break de Schotten van Whitburn op het podium met hun Franse dirigent Florent Didier. Een opening die met verve gespeeld wordt door de solo cornet. Vooral in de balans past niet alles in de opening. Ondanks de aanwijzing forte wordt er ook door deze band flink uitgepakt in Theatre. De dynamische verschillen die ook in Journey in de score zijn opgenomen worden niet gerealiseerd. Het blijft aan de heftige kant. De cadenza heeft wat te lijden onder onzekere inzetjes en stemmingsperikelen. Dat zorgt ook in Farewell voor minder zeker spel. In het Amen zoekt de band wel de dynamische uitersten op. In de sterke passages is de balans niet optimaal, maar zeggingskracht heeft het slot zeker.

9 Foden's o.l.v. Russell Gray
Een prachtige opening met een andere indeling van de cornetsolo. Een mooie balans met andere solisten. De snelle delen zijn zo verzorgd, alle techniek is te volgen en heeft een bestemming. We horen goed de gelaagdheid die in Journey zit. Daardoor komt de boodschap dat het niet alleen maar zonneschijn was, goed door. De cadenza is om van te genieten. Het is zo zeker en exact gespeeld.  Het Farewell  straalt sentiment uit. Solo bijdragen van bariton en trombones voegen alleen maar toe aan het plaatje. Het verdrietige gevoel dat we kennen van Nimrod wordt geraakt. Bassen misschien ietsje te sterk. Een detail. De opzet van Amen is zeer gecontroleerd en stijlvol gespeeld. Es cornet levert supersolo af.

In deze uitvoering horen we voor het eerst vandaag wat allemaal mogelijk is in dit werk. Hoeveel emotie gevangen zit tussen de noten. Enkele momenten zijn er waarop Foden’s de deur nog openlaat voor andere bands later vandaag. Een reusachtige finale en ook het publiek vindt een nieuw niveau van applaus. Met een straatlengte afstand de beste uitvoering van de eerste helft. 

8 Desford Colliery o.l.v. Michael Fowles
Een gecontroleerde opening waarbij Michael Fowles zeer nadrukkelijk de begeleiding aanwijzingen geeft. Over de sterkte van It’s a long way to Tipperary moet nagedacht zijn. Net iets zachter dan anderen vandaag. Dan komen de technische delen en op enkele slordigheden na, maakt de band hier een goede indruk. Een goede opvatting en een duidelijke muzikale lijn helpen de band. De cadenza is vol bravoure gespeeld. In de solo bijdragen in Farewell laat de band wel het een en ander liggen. De zuiverheid wordt hier minder in de band. De Alpine Echoes signaaltjes worden van afstand gespeeld.

Een super sopraansolo en de MD neemt de band mee in een molto ritenuto dat zijn weg naar de partituur niet heeft gevonden, maar mogelijk een voorbode is van wat we vandaag nog gaan horen. Het is de opmaat naar een spectaculair slot dat staat als een huis en iedereen beroerd. Een grote ovatie van het publiek is daarmee verdiend.

7 Wingates o.l.v. Paul Andrews 
Wingates is de volgende in een behoorlijk rijtje van bands voor de break, die niet op een volle zaal mogen rekenen. Jammer, de band bouwt een goede performance op. Ook deze band heeft een cornettist ingewisseld voor een vijfde bassist. En hier is dat een solocornettist. Het spel in Farewell is zeer goed verzorgd. De baritonspeler heeft problemen om door de solo heen te komen. Daarna is de fraaie klassieke brassbandklank van deze band te horen. Voor het Amen speelt de zuiverheid een verstorende rol. De opzet van het Amen is wat fragmentarisch. De es-cornet beleeft niet zijn beste wedstrijddag in de solo die een picollo trompet op het lijf geschreven lijkt. De gelaagdheid in de slotmelodie is mooi te horen, maar niet alle lagen zijn even muzikaal vormgegeven. Een uitvoering met veel goeds.

6 The cooperation band o.l.v. Phillip McCann
Een cornetsolist die vanachter de band speelt, stevig en overtuigend. Phillip McCann heeft duidelijk een andere kijk op dingen. Ook in de mars (War) is de ritmiek zwaar aangezet. Het slagwerk overheerst in Theatre. Journey is vlak gespeeld en de cadenza van Together is niet echt spannend gemaakt. Hier en daar steken stemmingsproblemen de kop op. Farewell is mooi van klank al blijft het muzikaal wat weinig spannend. De baritonsolo is aan de euphoniumspeler gelaten. De inzet van het Amen verloopt niet zonder problemen. Overall is de uitvoering stevig en de opvatting van McCann is overtuigend. Ook deze band hoopt zich veilig te hebben gespeeld.

5 Fairey o.l.v. Garry Cutt 
Een opening zonder veel omhaal met goed spel van de solisten. Erg getalenteerde fluiters zijn de leden van Fairey niet. Het klinkt wat bedompt en onzuiver. In Theatre in het samenspel niet sluitend en hier en daar zijn stemmingsproblemen. De technische passages zijn niet transparant. De cadenza heeft slordige momenten, waarbij stemming ook een rol speelt. De solo’s van bariton en trombone lopen bij Fairey wel mooi in balans. Het tutti is goed uitgebalanceerd. Het Amen heeft een karakteristieke sfeer en een goede opzet. Vooral de bassolo is genieten. Bij de overgang naar de snellere passages is het opnieuw wat onrustig. In het slot gaat de band voluit, maar blijven stemmingsproblemen een rol spelen.

4 NASUWT Riverside o.l.v. David Roberts 
De Noord-Engelse band heeft een goede opening te pakken. Niet zonder een mislukt inzetje hier en daar en het tutti moment is direct nogal grof. In de Theatre en Journey missen we een logische opbouw. De score wordt nauwgezet gevolgd. Dynasty is niet een heel lang werk en valt zo te merken erg in de smaak bij het aanwezige publiek. Na de eerste drie bands heeft een belangrijk gedeelte even voor een kop koffie gekozen. De langzamere delen worden zonder al te velen problemen gespeeld, maar het is vlak en nergens echt pakkend. Een uitvoering waar de winnaars van de Grand Shield van dit jaar zich mogelijk wel mee kan handhaven. 

3 Tredegar Town Band o.l.v. Ian Porthouse 
Een sfeervolle opening waarbij de begeleiding van de solist wat aarzelend op gang kwam en de balans niet optimaal was op enkele plekken. In Theatre horen we een opvoering van Harry Potter voorbijkomen. De Welshe kampioenen laten de Journey mooi contrasteren met het deel hiervoor, al wordt het soms wat grof en dat gaat ook ten koste van het samenspel. In de cadenza is fraai articulatiewerk te horen, in oude stijl. In Farewell is de begeleiding prachtig zacht onder de flugel. Bariton en trombone hebben het wat lastiger in hun solistische bijdrage. Farewell eindigt met een kort fragment uit Alpine Echoes, hier gespeeld staand met de rug naar de jury. Dan zet ook Tredegar koers naar het einde. Opnieuw is dit een moment om de volle klank van de band te laten horen. Wat een bassectie! Vijf man sterk, dat heeft wel een 3e cornet gekost. Met repiano en 2e cornetspelers staand wordt een groots einde gespeeld en dat wordt door het publiek gewaardeerd.  

2 Valaisia Brass Band o.l.v. Arsene Duc
De klank tijdens de opening van de Zwitsers is direct en groots. Helaas niet zonder problemen voor de solist. De mars (War) is zo mooi zacht opgezet. Op weg naar Tipperary krijgen we de kracht van deze band echt te horen. Het auditorium van Symphony Hall wordt geheel gevuld. De Journey gaat in vliegende vaart, wel weer met een enkele foute inzet.

De cadenza van het kwartet komt wat plichtmatig over. De klank van Valaisia in het Farewell is fraai, jammer dat de trombone de balans verstoord met een te luide bijdrage. Dan op naar het slot en hier weet Valaisia wel te overtuigen. Al met al een wisselend optreden van een band op het absolute topniveau.

1 Leyland o.l.v. Thomas Wyss  
De Leyland Band opent de procedure hier met het Britse volkslied. Met de drie juryleden in de tent opgesloten kunnen we daarna beginnen aan Dynasty.  
Harry: Een lange cornetsolo tekent een portret van de legendarische cornettist en dirigent. De euphoniumspeler voegt er solistisch iets aan toe. Een minder muzikale uitvoering hier weliswaar.  
War: De vondst om hier It’s a long way to Tipperary te laten fluiten in een soort fugato zal mogelijk vandaag nog voor wat problemen zorgen, Leyland lijkt er goed doorheen te komen.  
Theatre   Hier moet de band technisch laten horen wat het kan en Leyland klinkt hier erg gecontroleerd en niet al te uitbundig. Voor het gevoel iets onder het gevraagde tempo.  
Na de cadenza (Together) komt in Farewell een gedragen thema zoals Peter Graham dat zo mooi kan neerzetten. Dit keer opgebouwd uit elementen uit Elgar’s Severn Suite en zelfs Nimrod is te horen alvorens we bij Alpine Echoes uitkomen.    
Het slot (Amen) is opnieuw een beetje met de rem erop. Hier laat de band in samenspel en nauwgezetheid wel veel liggen. Het Nobilmente eind bedoeld om een groots en meeslepend slot te krijgen komt niet echt meer bij het publiek aan.  

Loting:
1 Leyland o.l.v. Thomas Wyss
2 Valaisia Brass Band o.l.v. Arsene Duc
3 Tredegar Town Band o.l.v. Ian Porthouse
4 NASUWT Riverside o.l.v. David Roberts
5 Fairey o.l.v. Garry Cutt
6 The cooperation band o.l.v. Phillip McCann
7 Wingates o.l.v. Paul Andrews
8 Desford Colliery o.l.v. Michael Fowles
9 Fodens o.l.v. Russell Gray
10 Whitburn o.l.v. Florent Didier
11 Brighouse & Rastrick o.l.v. David King
12 Black Dyke o.l.v. Nicholas Childs
13 Carlton Main Frickley Colliery Band o.l.v. Luc Vertommen
14 Flowers o.l.v. Paul Holland
15 Hammonds Saltaire o.l.v. Morgan Griffiths
16 Cory o.l.v. Philip Harper
17 Aldbourne o.l.v. Ivan Meylemans
18 Grimethorpe Colliery o.l.v. David Thornton

De 167e British Open Brass Band Championship gaat om 10:30 uur Britse tijd (11:30 uur CET) van start. Zodra de loting is verricht weten we wie de contest mag openen. Dat gebeurt hier altijd met het God Save The Queen. Daarna horen we 18 versies van het nieuwe werk van Peter Graham, Dynasty. Speciaal voor vandaag geschreven, maar veel bands uit de Belgische kampioensafdeling zullen proberen de kneepjes te ontdekken voor hun uitvoering op 1 december. De 2.262 stoeltjes in Symphony Hall gingen in iets meer dan vijf uur van de hand. Daarom is de contest ook te volgen via livestream. CU Brass houdt u via de app op de hoogte, waar u ook maar bent.

Het verplichte werk:
Dynasty is geschreven in de vorm van een symfonisch gedicht, een muzikale vorm die ook door Percy Fletcher werd gebruikt bij het eerste originele wedstrijdwerk voor brassband, Labour and Love. Voor het eerst geïntroduceerd aan een wedstrijdpubliek in het Crystal Palace in 1913. Met behulp van belangrijke passages uit Harry Mortimer's autobiografie 'On Brass' als bron voor het verhaal, laat Graham het werk beginnen met een viertonig leidmotief (Harry's thema, "alsof hij uit de hemel neerdaalt"), en dit eerste deel wordt gevolgd door 6 delen, allen doorgecomponeerd: 
  
1 - Harry  Iemands bestemming ligt vast bij de geboorte: "Ik zal hem de beste cornetspeler in Engeland maken".   
2 - War Waarom voeren de naties oorlog met elkaar? Fred is vrijwilliger voor militaire dienst   
3 - Theatre En plotseling "stormde ik te hulp als een held in de stille films die ik zo goed zou leren kennen"   
4 - Journey Troost U. Een nieuw leven en nieuwe uitdagingen   
5 - Together Kom tot mij "Een gouden eeuw"   
6 - Farewell Want zie. Duisternis "Fred's dood markeerde zeker het verstrijken van een tijdperk"   
7 - Amen De bazuin zal klinken 
  
Luisteraars die bekend zijn met brassbandrepertoire zullen een paar relevante citaten in het stuk herkennen. Graham zegt over de cadenza: "In mijn verbeelding wordt Harry vergezeld door Fred op cornet en de euphoniums van Alex en Rex voor de kwartet cadenza uit Sovereign Heritage van Jack Beaver in deel 5 Together. De Amen-sectie van Händels Messiah biedt de basis voor een contrapuntisch technisch hoogstandje wanneer het werk naar het slot gaat. Andere minder makkelijk herkenbare fragmenten dragen bij aan het verhaal."

De juryleden: 
Nigel Bodice, Stephen Roberts en Stephen Cobb

Deelnemers:
Aldbourne o.l.v. Ivan Meylemans 
Black Dyke o.l.v. Nicholas Childs 
Brighouse & Rastrick o.l.v. David King 
Carlton Main Frickley Colliery Band o.l.v. Luc Vertommen 
Cory o.l.v. Philip Harper 
Desford Colliery o.l.v. Michael Fowles 
Fairey o.l.v. Garry Cutt 
Flowers o.l.v. Paul Holland 
Fodens  o.l.v. Russell Gray 
Grimethorpe Colliery o.l.v. David Thornton  
Hammonds Saltaire o.l.v. Morgan Griffiths 
Leyland o.l.v. Thomas Wyss 
NASUWT Riverside o.l.v. David Roberts 
The cooperation band o.l.v. Phillip McCann 
Tredegar Town Band o.l.v. Ian Porthouse 
Valaisia Brass Band o.l.v. Arsene Duc 
Whitburn o.l.v. Florent Didier 
Wingates o.l.v. Paul Andrews