EBBC 2019 Challenge Section een beetje mager vandaag

5. Brass Band Regensburg (Dave Lea) 
Duitse band gunt zich wat minder tijd
Ook de laatste deelnemer van de ochtend heeft Spectrum gekozen als vrij werk. Hiermee wordt ook gelijk gestart. De uitvoering van het Rood is wat wild, in het Oranje is de balans af en toe weg en komen de hoofdzaken niet allemaal naar boven. In het Groen wordt het tempo net een tikje sneller genomen, daarmee is de sfeer van een zonnige dag in het park wel een beetje weg. Ook de volgende kleuren worden zeker niet slecht uitgevoerd, maar de sfeer mist en hoofd- en bijzaken worden niet altijd gescheiden.  

Tenslotte nog een keer Terezin, zeker een heel functioneel testwerk in de Challenge Section en zeker een te overwegen keus voor selecteurs van verplichte werken. Ook hier een Sturm und Drang begin van deze Duitse band. De zuiverheid, ook in de pauken, laat het af en toe afweten. In de technische gedeeltes is de articulatie wat dik, ook in het ostinato. In het volgende Grandioso is het samenspel niet sluitend. Daarna pakt de band het weer beter op en weet de mooie compositie van Mario Bürki een passend slot te geven.

4. Brass LT (Russell Gray)
Fraaie uitvoering van Spectrum 
De deelnemer uit Litouwen is de voortzetting van een Academie-band die in 2014 werd opgericht. In de korte geschiedenis die Litouwen heeft in de brassbandwereld worden grote stappen gezet. Russel Gray is voor deze gelegenheid degene die de band geprepareerd heeft.  

Terezin wordt krachtig begonnen. De euphoniumsolo wordt buiten de band gespeeld en dat werkt hier prima. De solobijdragen van euphonium en bas zijn veelbelovend. De melodie die volgt zou zo uit Sinbad kunnen komen en is de start van een reeks van filmische melodieën terecht, die door de band mooi in balans en met zelfvertrouwen wordt gebracht. Mooie muzikale lijnen over de ostinato ritmes en op naar de hogere tempi uitkomend in een Grandioso. Deze uitvoering haalt tot nu toe het meeste uit het werk naar boven. Een kwartet heeft zich van de band los gemaakt om de koraalachtige melodie meer intentie te geven. Helaas stemt het niet helemaal. Er sluipt onrust in de band en plots moet Russel Gray even alle zeilen bij zetten. Daarna mag het slot er weer zijn.  

Spectrum van Gilbert Vinter is een gewaagde keuze. De opening, hoewel niet helemaal schoon, heeft wel uitstraling. In het Oranje horen we een band die met plezier op het podium zit. Dansachtige karakters worden door deze dirigent goed getroffen. Er is sfeer in het reflectieve Groen met prima solistische bijdragen. De techniek in het up-tempo Blauw is er allemaal en de overgang naar de wals (Indigo) is geen enkel problemen. Dit is fraai muziek maken van deze Litouwse brassband. Muziek ontbreekt de typische Engelse humor in dit deel een beetje. Paars is bloeddoorlopen in deze uitvoering en dan de terugkeer van het begin. Chapeau.  

3. Annan Town Band (Paul Drury)
Annan Town laat duidelijk ander geluid horen
Ook de Schotse band begint met het verplichte werk. Dit weekend geen Schotse deelnemer in de Championship Section. De dirigent heeft zich getooid in een tartan-broek en heeft de band aangezet tot een behoorlijk heftig begin van Terezin. De klank van deze band is helder, zelfs aan de scherpe kant. De euphonium-cadenza is niet vlekkeloos en daarna heeft de band tijdens de flugelsolo wat problemen met de zuiverheid. Het is filmische muziek met aansprekende melodielijnen waarvoor de componist heeft gekozen. In het fugato is niet alles te horen omdat de balans niet optimaal is. In de ostinato passages blijft de klank van de cornetsectie wat achter bij de rest van de band. In de finale houdt de dirigent de lijntjes strak in handen en laat de band zeker niet voluit gaan. Toch helpt dat de zuiverheid onvoldoende.

Essay van Edward Gregson is de interessante keuze van de Schotten. Het is al uit 1971 en bestaat uit drie delen. Dialoog, Soliloquy en Epigram. De opening is niet zonder missers, er wordt over details heen gespeeld. En de techniek is niet transparant. Ook deze band heeft moeite om het niveau van het eerste werk door te zetten. In Soliloquy brengt Gregson een hommage aan Gilbert Vinter. Een lange cornetsolo vormt het hart van dit deel, dat zo'n toonbeeld van de muziek van Gregson uit de 70-er jaren is. De cornetsolist weet goed door de solo heen te komen. Het tubakwartet heeft problemen met de balans. De herhaling van de cornetmelodie in de trombone is minder comfortabel. Het deel eindigt met een mooie sopraan cornet en ongelijke inzet van de bassen. Epigram begint fris. De vermoeidheid slaat ook hier wel toe. Toch een fijne uitvoering van dit prachtige werk.   

2. 1st Old Boys Band (Stephan Cairns) 
1st Old Boys Band maakt belofte niet waar
De klap op de grote trom waarmee de Noord-Ierse band het verplichte werk start heeft iedereen gelijk wakker in de zaal. Wild blijft het ook wanneer de rest van de band het overneemt. In het volgende gedeelte van het werk heeft de band de wind mee. De solo’s worden solide gespeeld en de lijnen komen goed tot zijn recht. Enkele ostinato passages brengen de band bij een tutti-gedeelte dat in totaalsound misschien niet zo groot is, maar waar de balans wel gevonden wordt. De weg naar de finale heeft wel flow. Dan raakt de band het zicht een beetje kwijt. De klankbalans valt weg en enkele partijen overheersen. Een boeiend verplicht werk is het zeker. 

Sinfonietta No. 3 van Etienne Crausaz is een graag gespeeld werk. De opening is in het samenspel niet gelukkig. Bij de eerste sololijnen ontbreekt het aan muzikale voordracht en vervolgens ontvouwt zich een uitvoering waar veel belangrijke balanskwesties opdoemen. De hommage van Crausaz aan John Williams wordt al echt een krachttoer voor deze band. De trombonesectie grijpt zodra ze de kans krijgen de macht met grof spel en de cornetsectie weet daar onvoldoende tegenover te zetten. Langzamerhand moet de band zich steeds meer slordigheden permitteren. Vermoeid krijgt de band de eindstreep in zicht. Een optreden vol valkuilen. 

1. Malaga Brass Band (Víctor Eloy López Cerezo)  
Malaga beleeft fijn debuut
Elke band speelt vanmorgen twee werken. Het verplichte werk Terezin van Mario Bürki en een keuze werk. Deze band heeft gekozen voor A London Overture van Philip Sparke en ze trappen er ook mee af. Een dappere poging is het zeker te noemen. De band maakt het zich extra moeilijk door het ontbreken van alt-hoorns. De French-horns hebben het lastig met de techniek en de menging. De stap naar cornetten is door de band al wel gemaakt en de totaalklank is al zeer behoorlijk. Het werk van Sparke is een goede keuze. Hier en daar loopt het wat uit elkaar en het samenspel met het slagwerk is ook lastig. Maar zeker een gelukt debuut voor een band uit weer een nieuw land dat geen brassbandcultuur heeft, maar zeker een mooie blaascultuur. 

Terezin begint met flink wat techniek, gevolgd door een thema waarin we de grootsheid van het fort herkennen. Dan meer techniek waarbij de Spanjaarden moeite hebben om de details te laten horen. Het werk van Bürki heeft alles in zich van een contestwerk, techniek, zachte passages, solo's tot aan een fugato toe. Het is toegankelijke muziek, zoals we van deze componist wel gewend zijn. Intens en met lange spanningsbogen. Malaga weet vooral in de finale de volumeknop te vinden en het slagwerk zet hem nog iets meer open. Een mooi debuut voor Spanje hier, waarbij de finesse van het spelen in een brassband nog ontbreekt, maar de aanwezige blaascultuur zeker doorkomt. 

Loting:

1. Malaga Brass Band (Víctor Eloy López Cerezo) Spanje 
2. 1st Old Boys Band (Stephan Cairns) Noord Ierland 
3. Annan Town Band (Paul Drury) Schotland 
4. Brass LT (Russell Gray) Litouwen
5. Brass Band Regensburg (Dave Lea) Duitsland

Jury: Ian Bousfield (Engeland), Hervé Grelat (Zwitserland), Bert Van Thienen (België)

Verplicht werk: Terezín - Mario Bürki
Terezín is een fort gebouwd door keizer Josef II, heerser van de Oostenrijks-Hongaarse landen van 1780 tot 1990 en een bekende beschermheer van kunst en muziek, die zowel Mozart als Beethoven opdrachten gaf. Hoewel het gebouw, genoemd naar zijn moeder Maria Theresa, verondersteld werd te worden gebruikt voor de verdediging, werd het eerst en vooral berucht als een gevangenis en later tijdens de Tweede Wereldoorlog als een Joods getto en concentratiekamp. De componist schrijft: 'De vele gedenktekens en musea zijn deprimerend, intens, verdrietig en inspirerend om na te denken. Maar zijn ruimtelijkheid en omvang zijn ook indrukwekkend en intens. Mijn werk Terezín probeert deze stemmingen te reproduceren, die ik zelf tijdens een bezoek in de lente van 2018 heb kunnen ervaren. Het werd me heel duidelijk hoe wreed mensen hier werden behandeld. Ik zou graag willen geloven dat we degenen die zijn omgekomenen eren en dat de mensheid ernaar zal streven om een dergelijke kwaadaardigheid in de toekomst te voorkomen."