EBBC 2019 Testpiece Dear Cassandra laat bands tot het uiterste gaan

13. Valaisia Brass Band o.l.v. Arsène Duc  
Een net-niet uitvoering voor de titelverdediger
De winnaar van vorig jaar als laatste band. Spannender kun je een contest moeilijk krijgen. En wat een start: de inmiddels wel bekende klank van deze superband in alle dynamische gradaties. Enkele vlekjes in wat solo lijnen in het begin. De eerste cornet cadenza heeft een jazzy feel.

In FEAR weet de band niet te voorkomen dat er nog wat kleine ongelukjes gebeuren. HIGH HOPES begint met een wat te laag ingezette solo lijn in de cornet. De cadenza’s zijn daarna heerlijk gespeeld, met zoveel kwaliteit. De Zuid-Amerikaanse klanken komen met een razende vaart, daarna volgt een vreemde omzetting van sopraan naar solo cornet die niet het kennelijk gewenste resultaat heeft.

Meer ongelukjes in stemming en intonatie zijn goed waarneembaar. Sopraan en cornet stappen naar voren om hun lijnen beter hoorbaar te maken. Valaisia legt vervolgens een spectaculaire finale op de mat. Veel bands zullen er niet in de buurt komen, maar met het niveau vandaag is dit een net-niet voor Valaisia. 

Valaisia Brass Band o.l.v. Arsène Duc

12. Cory Band o.l.v. Philip Harper 
Cory Band zeker in the mix voor podium plek
Een rustigere opzet van Cory, gedoseerd en een zweem sentimenteel in de klank. Prachtige lijnen waarbij het Dear Cassandra ritme steeds voorrang krijgt. Wat een heerlijke bassectie in FEAR.

Deze uitvoering is in tempo bijna even maniakaal eng als Brighouse zo’n 5½ uur geleden. De overgang naar HIGH HOPES blijft wat sterk. De solo’s van cornet en euphonium hebben zoveel zeggingskracht. Elk element is zo goed uitgewerkt, af en toe zijn er minuscule momentjes, maar dit is opnieuw genieten.

Dan, opeens, cornet en trombone niet samen. Ook deze bastrombonist mag dansen. In de aanloop naar het deel dat net als de hele compositie DEAR CASSANDRA heet, weer een absolute topband aan het werk, zoveel detail, zoveel kleur. Toch blijven er ten opzichte van Eikanger een paar momentjes waar de absolute zuiverheid er niet was. De finale van Cory is geweldig, maar het publiek heeft nog even nodig voordat ook deze helden worden onthaald.

Cory Band o.l.v. Philip Harper
 

11. Eikanger-Bjørsvik Musikklag o.l.v. Ingar H. Bergby
Eikanger steelt de harten van uitzinnig publiek  
3 oudkampioenen achter de rug, nog 3 te gaan. Spektakel nu met Eikanger, Cory en Valaisia achter elkaar. Een heftige opening met grote dynamische verschillen en sterke aanwezigheid van de bassectie. Mooie lijnen en de muziek leeft vanaf de eerste noot. Alle stemmen lijken nu hun plek te hebben. FEAR is misschien niet zo maniakaal als bij Brighouse, maar de angst is te voelen. Kleine schoonheidsfoutjes in Psychedelic makes happy leiden naar HIGH HOPES in een quasi cadenza die veel tijd krijgt. Dit is superspel van de Noren, zo verstild, zo vol controle, zo vol muziek.

Dirigent Ingar Bergby kan het muzikale verhaal vertellen als geen ander. Een dansende bastrombone, fantastisch. De band sluit het middendeel af met Zuid-Amerikaanse klanken en gelijk is er weer spanning. Het Dear Cassandra klinkt volop. Verschillende lagen zijn te horen als was het muziek in 3D. We horen Pergolesi op orgel, dit is bijzonder. En dan volgt een slot om niet snel te vergeten. Alle kleuren en alle thema’s worden hoorbaar gemaakt en alle emoties worden aangesproken.
 
Eikanger-Bjørsvik Musikklag o.l.v. Ingar H. Bergby

10. Paris Brass Band o.l.v. Florent Didier  
Wisselvallige uitvoering van Paris, soms heel beeldend, soms nogal slordig
Een beeldende opening met uitdraaiende trombone en lach effecten in sopraan cornet.  THE CALL speelt de band wel heel luid en daarna blijft het in FEAR ook nog steeds aan de bovenkant van het dynamisch spectrum. Daarbij wordt er ruw en slordig gespeeld. In HIGH HOPES wordt uit een ander vaatje getapt. Op enkele vlekjes na is het zeer sfeervol en goed gespeeld, soms extra gecontroleerd.

Op een enkele plek volgt de dirigent de score niet. Prima bugel, maar bastrombone laat niet alles horen. In de voorbereiding op het DEAR CASSANDRA valt de band weer in de valkuil dat door te luid en grof spel details wegvallen. Ook het slagwerk maakt zich eraan schuldig. In de finale klinkt het geforceerd, al zijn er nog steeds mooie momenten te beleven.

In de volle tutti’s laat dirigent Didier partijen naar buiten draaien om nog beter hoorbaar te zijn. Het effect werkt. Een uitvoering die soms zeer sfeervol en goed gespeeld was, maar ook grof en slordige momenten kende.

Paris Brass Band o.l.v. Florent Didier

9. Italian Brass Band o.l.v. Filippo Cangiamila  
Italiaanse debutant nog niet klaar met Dear Cassandra
De tweede debutant op het podium vandaag. Opgericht in november 2013 door vier vrienden uit Rome en bestaande uit zorgvuldig geselecteerde muzikanten van de meest prestigieuze Italiaanse bands, orkesten en ensembles. Na een aantal titels te hebben behaald in de Challenge Section (2017 en 2018) werd dit jaar de overstap gemaakt naar de Championship Section. 

De opening van Dear Cassandra heeft gelijk wat problemen in petto in zuiverheid en samenspel. Ook de balans staat zo nu en dan wat uit het lood. In ritmisch opzicht is het op plekken slordig, maar passievol is het wel. De klankschaal heeft nog wat geheimen voor de slagwerkers.  

In HIGH HOPES laten de solisten zich van hun beste kant horen. Er wordt zeer sfeervol muziek gemaakt. Dynamisch is het nog wat minder uitgewerkt en inzetten zijn niet allemaal even gelijk. Meer voorbereidingstijd had deze band zeker nog verder gebracht. Er zitten uitstekende muzikanten in deze brassband. De muzikale lijnen zijn er ook al in grote delen van de compositie van Ludovic Neurohr. In de finale vergt de band iets te veel, maar een goed debuut is zeker. 

Italian Brass Band o.l.v. Filippo Cangiamila

8. Brass Band Willebroek o.l.v. Frans Violet 
Willebroek brengt het niveau omhoog, een uitvoering die je bij de strot pakte
De Belgische kampioen krijgt een groots onthaal. Een inleiding volgt die spannend is door de zachte momenten tussen de dynamische accenten. Zeer goed spel van Willebroek in de openingsfase. Lange muzikale lijnen en dan lijkt het allemaal zo passend. Grote klanken in THE CALL zonder dat het scherp wordt. Het tempo is wat langzamer genomen voor het Presto, maar FEAR kent een fors tempo en alle effecten die de componist heeft voorzien worden gepresenteerd.

Prachtige verkleuringen in de cadenza’s van HIGH HOPES, subliem spel van alle solisten. Enkele schoonheidsfoutjes zijn hier ook wel te horen, maar je moet ernaar zoeken. De bastrombone is wat sneller in z’n solo dan bij andere bands, daarna horen we ook weer wat deze band technisch in zijn mars heeft. De sound blijft boeien, hoe sterk of zacht ook. Alle risico’s worden genomen en het betaalt zich uit. Wat een uitvoering!

Brass Band Willebroek o.l.v. Frans Violet

7. Brass Band Oberösterreich o.l.v. Ian Porthouse 
Een uitvoering van Oberösterreich die groeide in statuur
De opening klinkt een beetje zwaar van Oberösterreich. Het tempo is zeker niet te hoog en daardoor ontbreekt de flow en is het wat brokkelig, ook in de eerste cornet-cadenza. In THE CALL is niet alle techniek goed hoorbaar. FEAR brengt de band als een echt brassbandwerk zonder de effecten die nodig zijn om het beeldend te maken.

Via de vrije-keuze-passage van Psychedelic makes happy komt de band aan in HIGH HOPES en weet hier veel sfeer te creëren met goed spel. Wat ongelijke inzetjes daargelaten. Naar het NO MATTER toe tankt de band meer zelfvertrouwen en het swingt lekker in de techniek. Grote dynamische verschillen en het Dear Cassandra motief (lang-kort-lang-kort) wordt er duidelijk uitgelicht. 

Pergolesi klinkt een beetje als Mahler en daarmee geven de Oostenrijkers ook hun eigen sound aan de finale van dit werk. Groots is die finale zeker met een heersende sopraan cornet.

Brass Band Oberösterreich o.l.v. Ian Porthouse

6. 3BA Concert Band o.l.v. Luc Vertommen 
Sublieme uitvoering van Vertommen met Duitse band
Het 6e orkest komt uit Duitsland en staat onder leiding van Luc Vertommen. De start is overtuigend, maar bij de lage cornetten is niet zoveel te beleven. De balans hangt hierdoor een beetje scheef. Duidelijke keuzes van de dirigent met een hoog tempo in het FEAR-gedeelte. Van de techniek is veel te horen en de sterke dynamieken worden geraakt.

HIGH HOPES is prachtig muzikaal vormgegeven en de band reageert op de uitnodigingen van de dirigent. Goed spel hier en het zelfvertrouwen neemt duidelijk toe. Ritmisch is het precies en in DEAR CASSANDRA valt veel te genieten. Opvallend de baritonspeler, die even opstaat bij zijn solo-moment. De balans tussen blazers en slagwerk is subliem. 3BA zet een uitvoering neer, die veel mensen positief zal verbazen. Zo gedetailleerd en goed in articulatie en ritmiek. 

 3BA Concert Band o.l.v. Luc Vertommen

5. Göta Brass Band o.l.v. Michael Thomson  
Succesvol debuut voor Göta Brass Band
In februari 2015 werd Göta Brass Band gevormd in de hoop Zweden weer een brassband van formaat te geven. Na een succesvol optreden in de Challenge Section in Utrecht vorig jaar, stoomt de band nu door naar de Championship Section.  
Dear Cassandra begint met een reeks dynamische accenten gespeeld in octaven. Dynamisch is het niet echt spannend wat er gebeurt. Ook de eerste cornet-cadenza klinkt wat plichtmatig. FEAR heeft niet echt iets om bang van te worden, maar buiten het ontbreken van deze muzikale lijnen, wordt er technisch goed gespeeld. Waar deze band nog stappen kan zetten is in de articulatie, die wat breder is dan andere bands en dat komt de transparantie niet ten goede. Duidelijk is wel dat deze band hier thuishoort.  

In HIGH HOPES zijn inzetten minder accuraat. In NO MATTER wisselt de band sterkere passages af met minder sterkere. Muzikaal wordt het vlak, terwijl er nog steeds goede bijdragen zijn van solisten. De finale is wat vermoeid, maar blijft overeind. Een zeer succesvol debuut van deze Zweedse band. 

Göta Brass Band o.l.v. Michael Thomson

4. Concord Brass Band o.l.v. Jesper Juul Windahl
Concord kent te veel problemen  
In het werk komen meerdere verwijzingen voor. Onder andere naar EBBC, dat als eerste terug te horen is in de 9e maat van het werk, wanneer de noten E-B-B-C klinken. Een andere referentie is die naar Pink Floyd’s High Hopes.
  
De Deense kampioen mag zich verheugen in een optreden voor een zeer goed gevulde zaal. Alle bands verdienen dat, voor al het werk dat in de uitvoering van deze partituur is gestoken. De start is wat slordig en de balans is duidelijk anders dan van de bands tot nu toe. De schoonheidsfoutjes nemen snel toe en details zijn minder te horen. De technische delen kosten hoorbaar moeite en aanwijzingen van de componist als really clear zijn niet terug te horen.  

In HIGH HOPES horen we goede bijdragen van cornet en euphonium en de cadenza’s mogen er zeker zijn. Na een passage die de band goed neerzet, komen er problemen met inzetten en zuiverheid. De volgende snellere delen zijn vlak in zeggingskracht. De langzame delen bevallen beter. In de finale zijn hoorbaar keuzes gemaakt om het uit te kunnen spelen. Een band die zich onderweg te veel foutjes permitteerde.

Concord Brass Band o.l.v. Jesper Juul Windahl

3. Provinciale Brass Band Groningen o.l.v. Richard Visser  
PBG toont topvorm, een logisch vormgegeven uitvoering met veel goeds
Een comfortabele start van de Nederlandse kampioen. Er zit flow in het begin deel en het komt mooi uit in de eerste cornet cadenza. De aanwezigheid van de cornetgroep in de balans is op momenten wat te weinig. Op een later moment in het eerste deel mag die bandsound mag er juist weer zijn, al valt het soms dynamisch even te snel weg.

In THE CALL laat de band wat liggen aan transparantie, waardoor niet alle techniek te horen is. In FEAR is de techniek mooi compact. De TESTS komt de band goed door. In HIGH HOPES ook hier problemen met de zuiverheid.

De Cadenza’s zijn fraai vorm gegeven. Pergolesi klinkt en hier wordt wel wat weggegeven door de band. Fraaie flugel en bastrombone. In de laatste delen is er veel te genieten van goed spel, kleine vlekjes, soms de zuiverheid die even ontbreekt, daartegenover een super top E van de euphoniumpartij. Een logische uitvoering van PBG waarin de band haar topniveau haalde. 

Provinciale Brassband Groningen o.l.v. Richard Visser

2. Brass Band Bürgermusik Luzern o.l.v. Michael Bach 
Een uitvoering vol vuur en zeer krachtig
Een felle inzet van de eerste van twee Zwitserse bands vandaag. Helaas ook een ongelijke inzet. Een hoog tempo in het eerste deel en sterk aanwezig slagwerk. De band zoekt vervolgens de grenzen van de akoestiek van deze schitterende zaal op en gaat er opgezweept door het slagwerk ook overheen. In de TESTS weet de band zijn technisch superieure kwaliteit tentoon te spreiden, maar muzikaal boeit het wat minder dan de band hiervoor. In HIGH HOPES zijn mooie bijdragen van cornet en euphonium te horen. Ook deze band heeft wat problemen met de zuiverheid hier. Ondanks dat er fraai muziek gemaakt wordt leiden de schoonheidsfoutjes af.

Dynamisch wordt in het NO MATTER afgeweken van de score. Het tempo is niet zo extreem snel als bij Brighouse, toch sluit het niet overal. Ook twee sopraan cornetten hebben moeite met wat in dit werk van deze spelers wordt gevraagd. Hier is hogeschool werk verlangd, zowel in technisch kunnen als in toon en voordracht. In de finale is de balans een beetje zoek en worden belangrijke details in de score overspeeld. Zoals verwacht een krachtige uitvoering, minder gedetailleerd als Brighouse en af en toe erg fors in het slagwerk. Interessant wat de jury als uitgangspunt heeft genomen.

Brass Band Bürgermusik Luzern o.l.v. Michael Bach

1. Brighouse & Rastrick o.l.v. David King 
Briggus legt de lat zo hoog mogelijk 
Een vroege en volgens velen ongelukkige loting voor Brighouse & Rastrick. 13 x Dear Cassandra vandaag en de verwachtingen zijn met 6 voormalige Europese kampioenen misschien wel hoger dan ooit. Brighouse maakt serieus werk van het begin. Wat een geluid en wat een fantastische akoestiek hier in de Stravinski Hall in Montreux.

FEAR is de titel van een van de verschillende onderdelen van het werk en als een heuse soundtrack van een horrorfilm voltrekt het deel zich. De schrille kreten van de sopraan cornet slaan je om het hart. Een fragment in het werk dat Psychedelic makes happy als beschrijving mee kreeg heeft minder karakter, daarna volstrekt alle ruimte voor de solisten. Hier is de stemming echter niet optimaal.

NO MATTER, waar de componist afstand neemt van de vraag aan Cassandra en kiest voor het muziek maken laat de band in al zijn glorie horen. David King loodst de band nu door de finale met een prachtig fragment uit Pergolesi’s Stabat Mater en wat een finale is het. Briljant en het publiek gaat voor het eerst uit z’n dak. 

Brighouse & Rastrick o.l.v. dirigent David King

Loting:
1. Brighouse & Rastrick (David King) Engeland 
2. Brass Band Bürgermusik Luzern (Michael Bach) Zwitserland 
3. Provinciale Brass Band Groningen (Richard Visser) Nederland 
4. Concord Brass Band (Jesper Juul Windahl) Denemarken 
5. Göta Brass Band (Michael Thomson) Zweden
6. 3BA Concert Band (Luc Vertommen) Duitsland 
7. Brass Band Oberösterreich (Ian Porthouse) Oostenrijk 
8. Brass Band Willebroek (Frans Violet) België 
9. Italian Brass Band (Filippo Cangiamila) Italië 
10. Paris Brass Band (Florent Didier) Frankrijk 
11. Eikanger-Bjørsvik Musikklag (Ingar H. Bergby) Noorwegen 
12. Cory Band (Philip Harper) Wales 
13. Valaisia Brass Band (Arsène Duc) Zwitserland (winnaar 2018)

 Jury: Ian Bousfield (Engeland), Hervé Grelat (Zwitserland), Bert Van Thienen (België)